Kari'a Suresi

Kari'a Suresi
Adiyat Adiyat Suresi Kari'a Tekasür Tekasür Suresi
Sure Numarası	101
Cüz	30
Nüzul
Nüzul Sırası	30
Mekki/Medeni	Mekki
İstatistiksel Bilgiler
Ayet Sayısı	11
Kelime Sayısı	36
Harf Sayısı	160

Kari'a suresi (Arapça: سورة القارعة), Kari'a Suresi, Kur'an-ı Kerim'in otuzuncu bölümünde yer alan 101-ci sure ve Mekke surelerinden biridir. Surenin adı, ilk ayette yer alan, Kıyamet gününün isimlerinden biri olan ve ezmek anlamına gelen "El-Kara'a" kelimesinden alınmıştır. Kari'a Suresi, Kıyamet günü ve olaylarıyla ilgili olup, iyiliklerin sevabından ve günahların cezasından bahseder. Hadislerde bu sureyi okuyan kimsenin kıyamet gününde amel defterinin bereketleneceği bildirilmektedir.

Kari'a Suresi

Karia Suresi, kıyametin alametlerinden biri olan “el-Karia” (şiddetle çarpan) kelimesiyle başladığından dolayı bu adı almıştır. Bu surenin ayet sayısı Kufe karilerine göre 11, Şam karilerine göre 10 ve diğer karilere göre ise, 9’dur. Ancak Kufe karilerinin görüşü daha meşhurdur.

Sure 36 kelime ve 160 harften oluşmuştur. Kur’an-ı Kerim’in Mekke’de nazil olan surelerinden olup, Mushaf’taki resmi sırası itibarıyla 101. ve iniş sırasına göre ise, Kur’an’ın 30. suresidir. Lafız ve hacim bakımından “Mufassal” surelerden olup, Kısar sureleri grubundandır. Yani Kur’an-ı Kerim’in kısa surelerindendir ve 30. cüzün dördüncü hizbinin başlarında yer almaktadır.

Konuları

Karia Suresi, başından sonuna kadar kıyamet hadisesinden bahsetmektedir. Kıyamet gününün şiddeti ve durumu, insanın o gündeki akıbetinin yanı sıra, (O günde) kimin tartıları ağır gelirse (yaptığı ameller hak terazisinde ağırlık taşırsa) onun memnun edici bir yaşayış içinde olacağı ve kimin de tartıları hafif gelirse, onun yerinin cehennem ateşi olduğu beyan edilmektedir. ^[1]

Önceki Sure Adiyat Suresi	Kari'a Suresi	Sonraki Sure Tekasür Suresi

Mekki Sureler • Medeni Sureler 1. Fatiha 2. Bakara 3. Al-i İmran 4. Nisa 5. Maide 6. En'am 7. A'raf 8. Enfal 9. Tevbe 10. Yunus 11. Hud 12. Yusuf 13. Ra'd 14. İbrahim 15. Hicr 16. Nahl 17. İsra 18. Kehf 19. Meryem 20. Ta-Ha 21. Enbiya 22. Hac 23. Mü'minun 24. Nur 25. Furkan 26. Şu'râ 27. Neml 28. Kasas 29. Ankebut 30. Rum 31. Lokman 32. Secde 33. Ahzab 34. Sebe' 35. Fatır 36. Yasin 37. Saffat 38. Sad 39. Zümer 40. Mü'min 41. Fussilet 42. Şura 43. Zuhruf 44. Duhan 45. Casiye 46. Ahkaf 47. Muhammed 48. Fetih 49. Hucurat 50. Kaf 51. Zariyat 52. Tur 53. Necm 54. Kamer 55. Rahman 56. Vakıa 57. Hadid 58. Mücadele 59. Haşr 60. Mümtehine 61. Saff 62. Cum'a 63. Münafikun 64. Teğabun 65. Talak 66. Tahrim 67. Mülk 68. Kalem 69. Hakka 70. Me'aric 71. Nuh 72. Cin 73. Müzzemmil 74. Müddessir 75. Kıyame 76. İnsan 77. Mürselat 78. Nebe' 79. Nazi'at 80. Abese 81. Tekvir 82. İnfitar 83. Mutaffifin 84. İnşikak 85. Büruc 86. Tarık 87. A'la 88. Gaşiye 89. Fecr 90. Beled 91. Şems 92. Leyl 93. Duha 94. İnşirah 95. Tin 96. Alak 97. Kadr 98. Beyyine 99. Zilzal 100. Adiyat 101. Kari'a 102. Tekasür 103. Asr 104. Hümeze 105. Fil 106. Kureyş 107. Ma'un 108. Kevser 109. Kafirun 110. Nasr 111. Mesed 112. İhlas 113. Felak 114. Nas

Ayrıca bakınız

Dış Bağlantılar

Kaynakça

↑ Danişname-i Kur’an ve Kur’an Pejuhi, c. 2, s. 1267.

Bibliyografi

Kur’an-ı Kerim, tercüme: Muhammed Mehdi Fuladvend, Tahran, Dâru'l Kur'ani'l Kerim, 1418 h.k. / m. 1376.
Danişname-i Kur’an ve Kur’an Pejuhi, c. 2, Bahaddin Hürremşahi’nin katkılarıyla, Tahran, Dustan, Nahid, 1377 h.ş.

[1] Danişname-i Kur’an ve Kur’an Pejuhi, c. 2, s. 1267.

[1]