İnzar Ayeti
 | |
| Ayetin Özellikleri | |
|---|---|
| Ayetin Adı | İnzar Ayeti |
| Numara | 214 |
| Sure | Şu'arâ Suresi |
| Cüz | 19 |
| İçerik Bilgileri | |
| Nüzul Yeri | Mekke |
| Konu | İtikadi |
| Hakkında | Peygamber efendimiz (s.a.a) yakın akrabalarını uyarmak ve ikaz etmekle görevlendirilmesi |
Şuara Suresinin 214. ayeti “inzar ayeti”dir. İnzar, uyarı ve ikaz anlamına gelmektedir. Bu ayet, Hz. Peygamber Efendimizin (s.a.a) bi’setinin üçüncü yılında nazil olmuştur. Tıpkı bu ayet gereği, Peygamber efendimiz (s.a.a) yakın akrabalarını uyarmak ve ikaz etmekle görevlendirilmiştir. Hz. Resulü Kibriya (s.a.a) da onları İslam’a davet ettikten sonra Ali b. Ebu Talib’i (a.s) kendisinden sonra yerine halife ve ardılı olarak tayin etmiştir.
Ayet Metni
| “ |
وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ "Ve enzir aşîratekel akrabîn(akrebîne)."
(Öncelikle) En yakın hısımlarını (aşiretini) uyar |
” |
— Kur’an 94:214
| ||
Akrabaları İslam’a Davet ve Hz. Ali’nin Halifeliğinin İlanı
Şia ve Sünni tefsirlerinde nakledildiğine göre, bu ayet nazil olduktan sonra Hz. Peygamber (s.a.a) akraba ve aşiretinden kırk kişiyi yemeğe davet etmiş ve orada şöyle buyurmuştur:
"Ey Abdülmuttalip oğulları! Ben Araplar arasında kendi kabilesine benim getirdiğim şeyden daha hayırlısını getiren birini tanımıyorum. Ben sizin için dünya ve ahiret hayrını getirdim. Allah beni, sizleri O'na davet etmekle görevlendirdi… Ben sizleri bu iki kelimeye çağırıyorum. Bu iki kelime ile cennete girecek ve yine bu iki kelime ile cehennemden kurtulacaksınız: “La ilahe illallah ve Muhammeden Resulullah”
Daha sonra şöyle buyurdu: “Sizlerden her kim bu görevimde bana yardım edecek olursa, benim kardeşim, vasim ve sizin aranızdaki halifem olacaktır.” Herkes sessizce kalmış ve yalnızca Hz. Ali (a.s) şöyle buyurmuştur: “Ey Allah’ın Resulü! Ben varım.” Hz. Peygamber efendimiz şöyle buyurdu: “Bu, benim sizin aranızdaki vasim ve halifemdir. Onun sözlerini dinleyiniz ve emirlerini yerine getiriniz.” Bu konuşmadan sonra bazıları Ebu Talib’e şöyle demiştir: “Emir sahibi olan oğluna itaat et.”[1]
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ↑ Bahrani, c. 4, s. 186-189; Furatu Kufi, s. 300; İbn Kesir, c. 6, s. 151-153; Suyuti, c. 5, s. 97; Hasakani, c. 1, s. 542-543; Tabarsi, c. 7, s. 322-323; İbn Hişam, c. 1, s. 262.
Bibliyografi
- Kur’an-ı Kerim
- İbn Hişam, es-Siyretu’n Nebeviyye, Mustafa es-Saka ve başkalarının çabaları ile, Beyrut, el-Mektebetu’l İlmiyye.
- Tabersi, Fazıl b. Hasan, Mecmeu’l Beyan fi tefsiri’l Kur’an, Beyrut, Daru’l Marifet ve ofset, Tahran, Nasır Husrev, k. 1406.
- İbn Kesir Dimeşki, İsmail b. Amr, Tefsiru’l Kur’anu’l Azim, Beyrut, Daru’l Kutubu’l İlmiyye menşurat Muhammed Ali Beydun, k. 1419.
- Bahrani, Seyyid Haşim, el-Burhan fi Tefsiri’l Kur’an, Tahran, Bonyadı Bi’set, k. 1416.
- Furat Kûfi, Ebu’l Kasım Furat b. İbrahim, Tefsiri Furat Kufi, Tahran, Vezaratu İrşat İslami baskısı, k. 1410.
- Suyuti, Celalettin, ed-Durru’l Mensur, Kum, Ayetullah Necefi Mer’aşi kütüphanesi, k. 1404.
- Hasakani, Ubeydullah b. Ahmed, Şevahidu’t Tenzil li-kavaidi’t Tefzil, Tahran, Vezaratu İrşat İslami baskısı, k. 1411.