Ümmü Veheb
| İsmi | Ümmü Veheb bint Abd |
|---|---|
| Nesebi ve kabilesi | Nemr bin Kasıt kabilesi |
| Ünlü akrabaları | Abdullah bin Umeyr el-Kelbi (eş) |
| Yaşadığı yer | Kufe |
| Şehid olduğu tarih | 10 Muharrem 61 h.k (680) |
| Vefat yeri | Kerbela |
| Kimin Sehabesi | İmam Hüseyin (a.s) |
| Ehlibeyt Ashabı | |
| Habib bin Muzahir • Meysem-i Tammar • Müslim bin Avsece • Müslim bin Akil • Hâni bin Urve • Kumeyl b. Ziyad Nahai • vb. | |
Ümmü Veheb bint Abd (Arapça: أم وهب بنت عبد), Abdullah bin Umeyr el-Kelbi’nin hanımı ve Kerbela şehitlerindendir. Kerbela vakıasınde eşiyle birlikte gece vakti Kufe’den yola çıkarak Kerbela’ya gitmiş ve İmam Hüseyin’in (a.s) kervanına katılmıştır. Aşura günü eşi savaşa çıktığında, o da meydana gitmek istemiş fakat İmam Hüseyin (a.s) buna izin vermemiştir. O gün, eşinin yüzündeki kanları silerken
Şimr bin Zi'l-Cevşen’in kölesi Rüstem’in darbesiyle şehit olmuştur. Bazı kaynaklar onun, Hristiyan genç olan Veheb bin Veheb’in annesi olduğunu söylemişse de, raporlar onun annesinin başka bir kadın olduğunu göstermektedir.
Nesebi
Ümmü Veheb, Abd’ın kızı olup Nemr bin Kasıt kabilesindendi ve Kufe’de yaşıyordu.[1] O, Kerbela şehitlerinden Abdullah bin Umeyr el-Kelbi’nin eşiydi.[2] Bazı kaynaklar onu, Kerbela şehitlerinden Veheb bin Veheb ya da Veheb bin Abdullah el-Kelbi’nin annesi olarak zikretmişlerse de, kaynakların karşılaştırılması ve Aşura ile ilgili raporlar Veheb’in annesinin başka biri olduğunu göstermektedir.[3]
Aşura Vakıası
Ümmü Veheb, Aşura vakıasından önce gece vakti eşiyle birlikte Kufe’den Kerbela’ya gitmiş ve İmam Hüseyin’in (a.s) ashabına katılmıştır.[4]
Aşura günü eşi savaş meydanına çıktığında, o da eline bir sopa alarak gitmek istemiş, ancak İmam (a.s) kadınlara cihadın vacip olmadığını buyurarak buna müsaade etmemiştir.[5] Eşi şehit olduktan sonra savaş alanına koşmuş, yüzündeki kanları silmekteyken Şimr, kölesi Rüstem’i onun üzerine gönderdi; Rüstem de elindeki gürzle ona ölümcül bir darbe indirerek şehit etti.[6]
İlgili Konular
Kaynakça
- ↑ Taberî, Târîhu’l-ümem ve’l-mulûk, 1387 h.k, c. 5, s. 429.
- ↑ Taberî, Târîhu’l-ümem ve’l-mulûk, 1387 h.k, c. 5, s. 429-430.
- ↑ Nazımzâde Kumî, Ashâbu İmam Hüseyin min el-Medîne ile’l-Kerbela, 1390 h.ş, s. 597 (dipnot).
- ↑ Taberî, Târîhu’l-ümem ve’l-mulûk, 1387 h.k, c. 5, s. 429.
- ↑ İbnü’l-Esîr, el-Kâmil, 1385 h.k, c. 4, s. 66; Taberî, Târîhu’l-ümem ve’l-mulûk, 1387 h.k, c. 5, s. 430.
- ↑ Taberî, Târîhu’l-ümem ve’l-mulûk, 1387 h.k, c. 5, s. 438; Semâvî, Ebsârü’l-ayn, 1419 h.k, s. 181.
Bibliyografi
- İbnü’l-Esîr, Alî bin Ebü’l-Kerem, el-Kâmil fî’t-târîh, Beyrut, Dârü Sâdır, 1385 h.k / 1965.
- Taberî, Muhammed bin Cerîr, Târîhu’l-ümem ve’l-mulûk, thk. Muhammed Ebü’l-Fazl İbrâhîm, Beyrut, Dârü’t-Türâs, 1387 h.k / 1967.
- Nazımzâde Kumî, Seyyid Asgar, Ashâbu İmam Hüseyin min el-Medîne ile’l-Kerbela, Kum, Bûstânü’l-Kitâb, 1390 h.ş.