Hades-i Ekber

wikishia sitesinden


Hades-i Ekber (Arapça: الحدث الأكبر) veya Büyük Hades, Taharetin kaybına ve bazı ibadetlerin (namaz, hac vb.) yerine getirilmesinde guslün farz olmasına sebep olan bir şeydir.[1]

Şii fakihlere göre cenabet, cinsel ilişki, hayız, lohusalık (nifas), ara ve sık istihaza ve ölüyle temas (messi meyyit) büyük hades örnekleridir.[2] Bir kimsede hades-i ekber örneklerinden biri zuhur ettiğinde, taharet gerektiren fiillerin (abdest, gusül veya teyemmüm) yapılabilmesi için gusül alması gerekir.[3]

Fakihler hadesleri büyük hades (hades-i ekber) ve küçük hades (hades-i asgar) olarak ikiye ayırırlar.[4] Büyük hades, gusle sebep olan şey demektir.[5] küçük hades abdestin kaybolmasına sebep olan şey demektir.[6]

Fakihler, tevzihu'l-mesail risalelerin ve diğer fıkıh kitaplarının Taharet kısmında Hadesten bahsetmişlerdir.[7] Kendisinden hades çıkan kişiye Muhdes (مُحْدِثْ) denir.[8]

Ayrıca Bakınız

Kaynakça

  1. İslam Fıkıhi Ansiklopedisi Enstitüsü, Farhang Fikh, 1387 h.ş, cilt.3, s. 246-248.
  2. Feyz Kaşani, Rasail, 1429 h.k, s.22.
  3. Necefi, Cevahiru-l Kelam, 1404 h.k, cilt.1, s.63.
  4. İslam Fıkıhi Ansiklopedisi Enstitüsü, Farhang Fikh, 1387 h.ş, cilt.3, s. 246-248.
  5. İslam Fıkıhi Ansiklopedisi Enstitüsü, Farhang Fikh, 1387 h.ş, cilt.3, s. 246-248.
  6. İslam Fıkıhi Ansiklopedisi Enstitüsü, Farhang Fikh, 1387 h.ş, cilt.3, s. 246-248.
  7. Şeyh Ensari, Kitab el-Taharet, 1415 h.k cilt.4, s.43.
  8. İslam Fıkıhi Ansiklopedisi Enstitüsü, Farhang Fikh, 1387 h.ş, cilt.3, s. 246.

Bibliyografi

  • Şeyh Ensari, Murtaza, Kitab el-Tahare, Kum, Dünya Şeyh Azam Ensari'yi Onurlandırma Kongresi, Kum, 1415 h.k.
  • Feyz Kaşani, Muhammed Muhsin, Feyz Kaşani'nin Mektupları, araştırma: Behzad Caferi, Tahran, şehid Mutahhari Lisesi, 1429 h.k.
  • İslam Fıkıhi Ansiklopedisi Enstitüsü, Ehl-i Beyt'in dinine göre fıkıh kültürü, Allah'ın selamı üzerine olsun, Kum, Ehl-i Beyt'in dini üzerine İslam Fıkıhi Ansiklopedisi Vakfı, 1426 h.k.
  • Necefi, Muhammed Hasan, Cavahir el-Kelam, düzelten: Abbas Kuçani ve Ali Ahundi, Beyrut, Darahiya el-Turas el-Arabi, 1404 h.k.