Hayru'l Beriyye Ayeti
 | |
| Ayetin Özellikleri | |
|---|---|
| Ayetin Adı | Hayru’l Beriyye ayeti |
| Numara | 7 |
| Sure | Beyyine Suresi |
| Cüz | 30 |
| İçerik Bilgileri | |
| Nüzul Yeri | Medine |
| Konu | İtikadi |
| Hakkında | İmam Ali aleyhi selam ve şiilerinin makamı |
Hayru’l Beriyye ayeti (Arapça: آية خير البرية) Beyyine Suresinin yedinci ayeti olup, nüzul sebebi esasınca Hz. Ali b. Ebi Talib (a.s) ve Şialarının manevi makamlarına işaret etmektedir. Şia ve Ehlisünnetin Allah Resulünden (s.a.a) rivayet ettiği hadislere göre, bu ayetteki "Hayru’l Beriyye’den" kasıt Hz. Ali (a.s) ve Şialarıdır.
Ayetin Metni
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَـٰئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ
- "Şüphesiz, iman edip, doğru işler yapanlar var ya, işte onlar yaratıkların en hayırlısıdırlar."
Ayetin Tefsiri
Hayru’l Beriyye ayeti, Şia ve Ehlisünnetin önemli hadis kitaplarında nakledilen çok sayıdaki rivayete göre, İmam Ali (a.s) ve onun Şialarına yorumlanmaktadır.
Ehlisünnetin tanınmış âlimlerinden Hakim-i Hasekani Nişaburi meşhur “Şevahidu’t-Tenzil” kitabında bu konuyla alakalı farklı senet ve kaynaklarla yaklaşık 20 rivayet nakletmiştir. Bu rivayetlerin kaynaklarından bazıları İbn-i Abbas[1], Ebu Hüreyre[2], ve Cabir b. Abdullah Ensari’ye[3] dayanmaktadır.
Nükteler
- "Hayru’l Beriyye" ayetinin nüzul sebebi hakkında nakledilen rivayetlerden "Şia" kelimesinin, İslam Peygamberi Hz. Muhammed (s.a.a) zamanında kullanıldığı ve Allah Resulünün (s.a.a) dilinden Hz. Ali b. Ebu Talib’in (a.s) has takipçilerine işaretle sadır olduğu anlaşılmaktadır.
- “Ulaike hum Hayru’l Beriyye” tabiri imanlı ve doğru işler yapan insanların makamının, meleklerin makamından bile daha yüce olduğunu göstermektedir. Zira ayet-i şerife mutlak ve bütün mahlûkatı nazara almıştır.[4]
Kaynakça
- ↑ Hakim-i Hasekani, Şevahidu’t-Tenzil, c. 2, s. 358; Suyuti, ed-Durru’l Mensur fi Tefsiri’l Me’sur, c. 6, s. 379.
- ↑ Hakim-i Hasekani, Şevahidu’t-Tenzil, c. 2, s. 359; Tabersi, Mecmeu’l Beyan fi Tefsiri’l Kur’an, c. 10, s. 795.
- ↑ Hakim-i Hasekani, Şevahidu’t-Tenzil, c. 2, s. 362; Suyuti, ed-Durru’l Mensur fi Tefsiri’l Me’sur, c. 6, s. 379; Tabatabai, el-Mizan fi Tefsiri’l Kur’an, c. 20, s. 341.
- ↑ Mekarim Şirazi, Tefsir-i Numune, c. 27, s. 209.
Bibliyografi
- Kur’an-ı Kerim.
- el-Hakim el-Hasekani, Abeydullah b. Abdullah, Şevahidu’t-Tenzil li Gavaidi’t-Tefsil fi’l Ayati’n-Nazile fi Ehli’l Beyt (a.s), el-A’lemi li’l Metbuat, Beyrut (Lübnan), 1393.
- Suyuti, Abdurrahman İbn-i Ebi Bekr, ed-Durru’l Mensur fi Tefsiri’l Me’sur, Kitaphane-i Ayetullah Mer’aşi Necefi, 1404.
- Tabatabai, Seyyid Muhammed Hüseyin, el-Mizan fi Tefsiri’l Kur’an, İntişarat-ı İslami (Camiayı Müderrisin), 1417.
- Tabersi, Fazl b. Hasan, Mecmeu’l Beyan fi Tefsiri’l Kur’an, Nasır Hosro, Tahran, 1372.
- Mekarim Şirazi, Nasır, Tefsir-i Numune, Daru’l Kutubu’l İslamiye, Tahran, 1374.