Sıklê Asgâr
Sıklê Asgâr Sakaleyn hadisinde İslam Peygamberi’nin (s.a.a) Ehlibeyti (a.s) için kullandığı bir sıfattır. "ثِقْل" (Sıkl) kelimesi ağır yük anlamında [1] ve "ثَقَل" (Sekel) kelimesi de değerli ve paha biçilmez manasındadır. [2] Dil bilimcisi Firuz Abadi'ye (817 hk) göre, "ثقلین" (Sekeleyn) kelimesi Sakaleyn hadisindeki "ثَقَل" (Sekel) kelimesinden türemiştir. [3]
Hz. Peygamber (s.a.a), Sakaleyn hadisinde İtretini (Ehlibeytini) (a.s) "ثقل اصغر" Sıklê Asgâr ve Kur’an'ı da "ثِقْل اکبر"Sıklê Ekber olarak tanıtmış ve buyurmuşlar ki eğer ümmeti bu ikisine sarılırsa, doğru yoldan asla sapmayacaktır. [4] Hz. Peygamber (s.a.a) ayrıca Gadir-i Hum hutbesinde de Kur’an’ı “Sıklê Ekber” (Ağır öneme sahip), Hz. Ali’nin (a.s) pak çocuklarını ise, “Sıklê Asgâr” (nispeten biraz daha az öneme sahip) olarak tanıtmıştır. [5]
İmam Ali (a.s) bir hutbesinde [6] aynı şekilde kendisini “Sıklê Asgâr” ve Kur’an’ı “Sıklê Ekber” olarak tanıtmıştır. Ayrıca Kumeyl b. Ziyad’a da nasihatte bulunarak, bunu tekrar dile getirmiştir. [7]
Kur’an müfessiri Abdullah Cevad Amuli’ye göre Ehlibeyt (a.s) görünürde gerek ilmi olarak ve gerekse dini olarak zahiren Sıklê Asgâr’dir (nispeten biraz daha az öneme sahip); ancak manevi cihette ve batıni alemde değer derecesi Kur’an’dan daha az değildir.[8] Rivayete göre İmam Ali (a.s) Kur’an’ı “Samêt” (susan) kitap ve kendisini ise, Allah’ın “Natîk” (konuşan) kitabı olarak nitelemiştir.[9]
İmam Humeyni "İlahi-Siyasi Vasiyeti " Ehlibeytten (a.s) "ثقل کبیر" (Sıklê Kebir) olarak bahsetmiştir. [10]
Ayrıca Bakınız
Kaynakça
- ↑ İbn-i Menzur, Lisan-ı Arap, c. 11, s. 85.
- ↑ Firuz Abadi, el-Kamusü’l Mahit, s. 982, 1426 hk.
- ↑ Firuz Abadi, el-Kamusü’l Mahit, s. 982, 1426 hk.
- ↑ Eyaşi, Tefsirü’l Eyaşi, c. 1, s. 5, 1380 hk.
- ↑ Yakubi, Tarih-i Yakubi, c. 2, s. 112; İbn-i Tavus, İkbalü’l A’mal, c. 1, s. 456, 1409 hk.
- ↑ Nehcü’l Belağa, Subh-i Salih, 87. hutbenin tashihi, s. 120.
- ↑ Meclisi, Buharü’l Envar, c. 74, s. 375, 1390 hk.
- ↑ Cevad Amuli, c. 1, s. 76, 1385 hş.
- ↑ Hurr Amuli, Vesailü’ş-Şia, c. 1, s. 76, 1409 hk.
- ↑ Humeyni, Sahife-i İmam, , c. 21, s. 393, 1389 hş.
Bibliyografya
- İbn-i Tavus, Ali b. Musa, İkbalü’l A'mal, Darü’l Kütbü’l İslamiye, Tahran 1409 hk.
- İbn-i Menzur, Muhammed b. Mukerrem, Lisanu’l Arap, Tashih: Ahmed-i Faris, Darü’l Fikrü’l Tebae ve-l Neşr ve-l Tovzih ve Darü Sadır, Beyrut 1414 hk.
- Cevad Amuli, Abdullah, Tesnim, Esra Merkezi Yayınları, Kum 1385 hş.
- Hurr Amuli, Muhammed b. Hüseyin, Vesailü’ş-Şia, Alü’l Beyt Vakfı, Kum 1409 hk.
- Humeyni, Ruhullah, Sahife-i İmam, İmam Humeyni Tanzim ve Yayıncılık Vakfı, Tahran 1389 hş.
- Eyaşi, Muhammed b. Mesud, Tefsirü’l Eyaşi, Tahkik: Seyyid Haşim Resuli Mehellati, Tahran 1380 hk.
- Firuz Abadi, Muhammed b. Yakub, el-Kamusü’l Muhit, Risalet Vakfı, Beyrut 1426 hk.
- Meclisi, Muhammed Bakır, Buharü’l Envar, Tahran 1390 hk.
- Nehcü’l Belağa, Tashih: Subh-i Salih, Hicret Yayınları, ilk baskı, Kum 1414 hk.
- Yakubi, Ahmet, Tarih-i Yakubi, Darü’l Sadır, Beyrut.