Avs bin Sabit Hazreci
| Kişisel Bilgiler | |
|---|---|
| İsim | Avs bin Sabit Hazreci |
| Yaşadığı yer | Medine |
| Muhacir/ Ensar | Ensar |
| Nesep/kabile | Beni Neccar, Hazrec |
| Ünlü akrabaları | Hassan bin Sabit (kareşi) |
| Vefatı | Hicri Kameri 3. Yıl Uhud Savaşı |
| Sehabelik Bilgiler | |
| Katıldığı savaşlar | Uhud Savaşı |
| Diğer | İkinci Akabe Biatına katılmıştır |
| Sehabeler | |
| İmam Ali aleyhi selam • Ammar bin Yasir • Ebu Bekir • Ömer İbn Hattab • Zübeyr bin Avvam • Zeyd bin Harise • Selman-ı Farisi • Ebu Zer Gifari • Mikdad bin Amr • Talha bin Ubeydullah • Ebu Eyyub El-Ensari • Ebu Talib • vb. | |
Avs bin Sabit Hazreci (Arapça: أوس بن ثابت الخزرجي), İslam Peygamberi'nin (s.a.a) Ensari sahabelerinden ve Uhud Savaşı şehitlerinden biridir. Bazı müfessirlere göre Avs bin Sabit Hazreci’nin şehit olmasından sonra kalan mirasın bölünmesini ele alan Nisa Suresi'nin yedinci ayeti, onun miras meselesi hakkında nazil olmuştur.
Karakter Tanıma
Avs bin Sabit bin Münser, Peygamber Efendimizin (s.a.a) zamanındaki ünlü şairlerden Hasan bin Sabit'in kardeşidir. O, Beni Neccar neslinden Benî Emru bin Malik'in ailesine mensuptu ve Hazrec kabilesindendi. O ikinci Akabe Biatına katılmıştır[1] ve Peygamber Efendimizin (s.a.a) Medine'ye hicretiyle Ensarlardan biri oldu.[2] Osman bin Affan'ı Medine'deki evinde misafir etti.[3]
Herkesçe genel kabul gören meşhur bir rivayete göre Avs, Uhud Savaşında şehit olmuştur.[4] Başka bir rivayette ise Bedir, Uhud ve Hendek gazvelerinde Mücahitlerinden biri olarak bilinir ve Osman bin Affan'ın halifeliği sırasındaki öldüğü belirtilir.[5]
Miras Meselesi
Kur'an-ı Kerim müfessirleri, Nisa Suresi'nin yedinci ayetinin tefsirinde, Avs bin Sabit'i ve şehit olduktan sonra bu ayetin vahyini ele almışlardır. Buna göre, cahiliye geleneği gereği ölen kişinin karısı ve küçük çocukları mirastan mahrum bırakılırdı.[6] Kadınların ve kız çocuklarının mirasta payı olmazdı.[7] Avs’ın şehadetinden sonra amca çocukları onun tüm mirasına el koydu[8] ve üç küçük kızı olan Avs’ın karısı, Peygamberimize (s.a.a) müracaat etti. Böyelece Peygamberimiz (s.a.a), Avs’ın amca çocuklarına, bu mesele hakkında Allah’tan bir vahiy tebliğ edilinceye kadar Avs’ın mirasına el sürmekten kaçınmaları talimatını verdi.[9] Onlar da Peygamberimizin (s.a.a) sözünü dinleyerek Nisa Suresi'nin yedinci ayeti indirilene kadar beklediler.[10] [11]
Ayrıca Bakınız
Kaynakça
- ↑ İbn-i Hişam, el-Siretü-l Nübüvve, 1410 h.k, cilt 2, s.101.
- ↑ İbn-i Kesir, Başlangıç ve Son, 1410 h.k, 3. cilt, s.203.
- ↑ İbn-i Sa'd, el-Tabkat el-Kabir, 1421 h.k, 3. cilt, s.55.
- ↑ İbn-i Abd el-Barr, لا el-Isti'ab, 1412 h.k, s.117.
- ↑ İbn-i Esir, Esedü'l-Gayeh, 1433 h.k, s.83.
- ↑ Tebatebayi, el-Mizan, 1430 h.k, cilt 4, s. 299-301.
- ↑ Tebersi, Macma 'el-Bayan, 1427 h.k, cilt 3, s. 19; Feyz-i Keşani, el-Safi, 1419 h.k, 2. cilt, s. 192.
- ↑ Salebi, Tafsir Salebi, 1422 h.k, cilt 3, s.260.
- ↑ İbn-i Cevzî, Zadü'l-Masir, 1423 h.k, s. 259.
- ↑ Kurtubi, el-Came 'Lahkam el-Kuran, 1427 h.k, cilt 6, s.78.
- ↑ Nisa Suresi, ayet 7Abdül Muhammed Ayati çevrisi.
Bibliyografyi
- Ibn Athir, Izz al-Din, Asad al-Gaba fi Marafah al-Sahaba, Beirut, Dar Ibn Hazm, 1433 h.k.
- Ibn Juzi, Abd al-Rahman bin Ali, Zad al-Masir fi ilm al-tafsir, Beirut, al-Maktab al-Islami, 1423 h.k.
- Ibn Saad, Muhammad, Tabaqat al-Kabir, kahira, AL-Maktaba Al-Khanji, 1421 h.k.
- Ibn Kathir, Al-Hafiz, Al-Badaya va Al-Nahaya, Beirut, AL-Maktaba Al-Maarif, 1410 h.k.
- Ibn Abd al-Barr, Yusuf bin Abdallah, Al-Istiyab fi Ma’raf al-Ashab, Beirut, Dar al-Jeel, 1412 h.k.
- Ibn Hisham, Abd al-Malik, Al-Sirah al-Nabawiyya, Beirut, Dar al-Kitab al-Arabi, 1410 h.k.
- Thaalabi, Ahmed bin Muhammad, Tafsir al-Thaalabi, Beirut, Dar Ihya al-Torath al-Arabi, 1422 h.k.
- Tabatabaei, Muhammad Hossein, Al-Mizan fi Tafsir al-Qur'an, Qom, Manşurat Jamaat al-Madrasin, 1430 h.k.
- Tabarsi, Fazl bin Hasan, Majma al-Bayan fi Tafsir al-Qur'an, Beirut, Dar al-Mortaza, 1427 h.k.
- Faiz Kashani, Mohsen, Tafsir al-Safi, Tehran, Dar al-Katb al-Islamiya, 1419 h.k.
- Kortubi, Muhammad bin Ahmad, Al-Jamae Le ahkam Al-Qur'an, Beirut, Risala Enstitü, 1427 h.k.