İmamiye
| Teoloji | |
|---|---|
| Tevhid | Zati Tevhid • Sıfati Tevhid • Efali Tevhid • İbadette Tevhid |
| Füruu | Tevessül • Şefaat • Teberrük • |
| Adalet (İlahi Fiiler) | |
| Hüsn ve Kubh • Beda • Emru'n Beyne'l Emreyn • | |
| Nübüvvet | |
| Peygamberlerin İsmeti • İslam Peygamberinin Hatemiyeti • Gaybet İlmi • Mucize • Kur’an’ın Tahrif Olmadığı | |
| İmamet | |
| İnançlar | İmam'ın Tayin Edilmesinin Gerekliliği • İmamların İsmeti • Tekvini Velayet • İmamların Gayb İlmi • Gaybet (Küçük Gaybet, Büyük Gaybet), İntizar, Zuhur • Ric'at |
| İmamlar | 1. İmam Ali |
| Mead | |
| Berzah • Cismani Mead • Haşir • Sırat • Amel Defteri • Mizan | |
| Belirgin Konular | |
| Ehlibeyt • On Dört Masum • Takiye • Merceiyyet | |
İmamiye (Arapça: الإمامية), adına Caferi ve İsna Aşeri (Onikicilik/On iki İmamcılık/On İki İmam Mezhebi) de denilen Zeydiye ve İsmailliye mezhepleri gibi Şia mezheplerinden biridir. İmamiye mensupları, Hz. Resulü Kibriya’dan (s.a.a) sonra 12 İmamın imametine inanmaktadır. İmamiye Şia’sı açısından, Şia kelimesi mutlak olarak kullanıldığında maksat İmamiye/Caferilik’tir, ancak bu kelime, kelam ilminde her üç Şia mezhebi de (İmamiye, Zeydilik ve İsmailiyye) kapsayan genel bir addır.
İmamiye terimi, tarihte farklılıklar göstermiştir. Dolayısıyla bu sözcüğü her dönemde kullanıldığı anlamda ele alıp değerlendirmek gerekir. Görünüşe göre, ikinci yüzyılın başlarında, muhalifleri karalamak ve kötülemek için onu “Rafızi/Rafizlik” adıyla anmışlar.[1] Bu sözcük bazı Şii rivayetlerde, bazen övgü niteliğinde kullanılmıştır.[2]
İmamiye Terimi
“İmamiye/İmamiyye” terimi, takipçilerine İmami denilen kelami bir kavramdır. Bu mezhep mensuplarına, On İki İmam Şiaları denilmektedir. Bu kavram inanç ve fıkıh açısından önemli özelliklere sahiptir. Onlar inanç açısından imameti, ismeti ve Allah tarafından atanarak mensup edilmesi gibi inançlara sahiptirler.[3]
Ebu’l-Hasan Eş'ari, İmamiye’yi Şia’nın bir kolu olarak bilmekte ve Ali bin Ebu Talib’in imametinin nass yoluyla belirlendiği için mensuplarının imami olarak adlandırıldıklarını belirtmektedir.[4] (Yani, Peygamber açıkça onu (İmam Ali’yi) imam olarak tayin etmiştir).
Şehristani, İmamiyye’nin Şia kollarından biri olduğunu belirtmekte ve şöyle yazmaktadır: “İmamiyye, Ali’yi (aleyhi selam) Peygamberden (s.a.a) sonra kendi yerine açıkça belirttiğine inanan ve İslam ve dinde imamın tayin edilmesinden daha önemli bir şey olmadığına inanan kimselerdir.[5]
Ayrıca Bakınız
Kaynakça
Bibliyografi
- Dairetu’l-Maarif Bozorg İslami, c. 10, Tahran, Merkez Dairetu’l-Maarif Bozorg İslami, ş. 1380.
- el-Emin, es-Seyyid Muhsin, A’yanu’ş-Şia, c. 1, tahkik ve tahric: es-Seyyid Hasan el-Emin, Beyrut, Daru’t-Taarif lil-Matbuat, m. 1998.
- el-Berki, Ahmed bin Muhammed bin Halid, el-Mahasin, c. 1, tahkik: Seyyid Celalettin el-Hüseyni, Tahran, Daru’l-Kutubu’l-İslamiye, 1370.
- el-Eşari, Ebu’l-Hasan, Makalatu’l-İslamiyyin ve’h-Tilafu’l-Musallin, Muhammed Muhyiddin Abdulhamid, el-Kahire, Mektebetu’n-Nahzetu’l-Mısrıyye, m. 1950.
- eş-Şehristani, el-Milel ve’n-Nihel, tahkik: Muhammed Seyyid Gilani, Beyrut, Daru’l-Marifet.
- Tabatabai, Seyyid Muhammed Hüseyin, Şia Der İslam, Kum, Defter İntişarat İslami, ş. 1383.
- el-Kufi, Fırat b. İbrahim, Tefsir Fıratu’l-Kufi, tahkik: Muhammed el-Kazım, Tahran, müessese et-Tab’ ve’n-Neşr et-Tabiat li-Vezaratu’-Sikafet ve’l-İrşad İslami, m. 1990.
- el-Mufid, el-Fusulu’l-Muhtare, tahkik: es-Seyyid Nurettin Caferiyan el-İsbahani, eş-Şeyh Yakub el-Caferi, eş-Şeyh Muhsin el-Ahmedi, Beyrut, Daru’l-Mufid lil-Tabaat ve Neşr ve Tevzi, m. 1993.
Dış Bağlantılar
- Alevilik-Caferilik Üzerine
- Şii- Caferi Mezhebiyle Mutezile Arasındaki Farklılıklar
- Şia’ya Atılan Abdullah ibni Sebe İftirası Tarihin en büyük iftirası
- Peygamber Efendimizden Sonra Üç Dört Kişi Dışında Tüm Sahabeler Mürtet Mi Oldu
- Şia Mezhebine Atılan 48 İftiraya Cevap