Esved bin Kutbe

Esved bin Kutbe et-Temîmî ile karıştırılmamalıdır.

Esved bin Kutbe (Arapça: اَسْوَد بن قُطبَه), İmam Ali'nin (a.s) ashabından ve Hülvan bölgesindeki ordusunun komutanıydı.[2] İmam Ali'nin (a.s) Kutbe'ye yazdığı bir mektup vardır ve metni Nehcü'l-Belağa'da yer almaktadır.[3] İmam bu mektupta Esved'e nefsinin heveslerine uymaktan ve zulümden kaçınmasını, insanlara adil davranmasını ve onlara hizmet etme fırsatını değerlendirmesini tavsiye etmektedir.[4] İmam'ın Esved bin Kutne'ye (nun ile) yazdığı ve Nehcü'l-Belağa'daki 59. mektuba benzer bir mektup, Vak'atu-s Sıffin kitabında nakledilmiştir.[5]

Ali Ahmed-i Miyanici'nin (ö: 1999) Mekatibü'l-Eimme'de belirttiğine göre, tarihçiler ve Nehcü'l-Belağa şarihleri, Esved'in babasının adının Kutbe, Kutne veya Kuteyne olduğu konusunda görüş ayrılığına sahiptirler.[6] İbn-i Meysam el-Bahrani'nin şerhinde Kuteyne ifadesi geçmektedir.[7] 7. yüzyılın Nehcü'l-Belağa şarihlerinden İbn Ebi'l-Hadid, Esved'in nesebi hakkında, onun Esved bin Zeyd bin Kutbe bin Ganem el-Ensari olduğunu belirten Kitabü'l-İsti'ab görüşüne meyletmektedir.[8] Bazıları Esved'in Bedir Savaşı'na katılanlardan olduğunu belirtmişlerdir.[9]

Şii tarihçi Seyyid Murtaza Askeri (ö: 2007), Nehcü'l-Belağa'da İmam Ali'nin mektubunun muhatabını Sebaî Kahtani olarak görmekte ve onun Esved bin Kutbe et-Temîmî'den farklı bir kişi olduğunu düşünmektedir.[10] Ona göre Esved et-Temîmî, İslam tarihinde kurgusal bir şahsiyettir.[11]

Nehcü’l Belâğa’nın 59. Mektubunun Tercümesi ...Vali, kişisel arzu ve isteklerine göre hareket ederse, bu onun adaletli bir şekilde hükmetmesine engel olur. İnsanların

senin yanındaki işleri, sahip oldukları hakta eşit olsun. Çünkü adalete zulümden ulaşılamaz. Benzerinden hoşlanmadığın şeyden kaçın. Sevabını umup azabından korkarak nefsini Allah'ın sorumlu tuttuğu şeyleri yapmaya ada.

Şunu bilesin ki dünya, bir bela yurdudur. Orada bir saat yaşanan rahatlık, kıyamet gününde hasret ve pişmanlığa neden olur. Hiçbir şey, seni ebediyen haktan müstağni kılamaz.

Nefsini sapmalardan koruman ve bütün gücünle halkın işlerini ıslaha çalışman nefsin üzerindeki haklarındandır. Çünkü sana onlardan ulaşan şey, onlara senden ulaşan şeylerden çok daha fazladır.