Semavi Kitapların Tahrifi

Önceliksiz, kalitesi olmayan: c
kategorisiz
navbox'siz
wikishia sitesinden
(İlahi Kitapların Tahrifi sayfasından yönlendirildi)

Semavi kitapların tahrifi, lafızların değişimi ve bazı semavi kitaplarda görülen kötü tabirler manasına gelir. Bu konunun ana kaynağı Kur'an-ı Kerim’dir. Kur'an-ı Kerim, bu kitapların Yahudiler ve Hristiyanlar tarafından tahrif edildiğini beyan eder. Hadislerde de bu konuya işaret edilmiştir. Müslümanlar, Tevrat ve İncil’deki lafzi tahriflerin ispatında özellikle bu kitapların çeşitli nüshalarındaki farklılıklara vurgu yaparlardı. Tevrat ve İncil’de İslam Peygamberini (s.a.a) işaret eden noktaların silinmesi ve evli kadınların zinasının cezasının silinmesi, semavi kitaplardaki bazı önemli tahriflerdendir. Bu iki kitabın metninde çelişki ve tezatlıkların varlığı ve teslis inancı gibi bazı muhtevanın mantıksız oluşu, bu kitapların tahrif olduğunun diğer bir nişanesidir.

Lügat ve Terim Olarak Tahrif

“Tahrif” sözlükte “Sözü çevirmek”[1], “sözü değiştirmek”[2] ve özellikle kitapları değiştirmek hususunda kullanılır.[3] Tahrif, bazen sadece lafzın değişmesi[4] ve bazen de mananın değişmesi ve tevilde yanlışlık olarak tanımlanmıştır.[5]

Kur’an ve Hadislerde Semavi Kitapların Tahrifi

Yahudi ve Hristiyanların semavi kitaplarının tahrifi konusu, Kur’an-ı Kerim kaynaklıdır. Kur’an’da, Tevrat ve İncil’in Allah’ın peygamberlerine nazil ettiği kitap olduğu teyit edilmiştir.[6] Aynı zamanda bu kitapların tahrif edildiği noktasına da vurgu yapılmıştır. Bakara Suresinin 75. ayetinde Yahudiler hakkında, onlardan bir grubun Allah’ın kelamını duydukları ve onu anlamalarına rağmen, tahrif ettikleri belirtilmiştir. Aynı surenin 79. ayeti ve Âl-i İmran Suresinin 78. ayeti, bir takım kimselerin kendi elleriyle bir kitap yazdıkları ve onun Allah tarafından olduğunu söylediklerine nazırdır. Nisa suresinin 46. ve Maide suresinin 13. ayeti ise, ilahi kelamın kitap ehli tarafından tahrif edilmesi meselesine (یُحَرِّفونَ الکَلِمَ عَنْ مَواضِعِه) değinir. Maide Suresinin 41. ayetinde de aynı noktayı bir başka tabirle (یُحَرِّفونَ الْکَلِمَ مِنْ بَعْدِ مَواضِعِه) beyan eder. Hadis kitaplarında bu konu defalarca zikredilmiştir.[7]

Tahrifin Gerçekleşme Dönemi

İslam müfessirleri ve alimleri, tahrif dönemi hakkında farklı görüşlere sahiptir. Bir kesim tahrifi, Hz. Musa’nın (a.s) yanında bulunan ve ilahi mesajları Musa’dan (a.s) alan yetmiş kişiye dayandırırlar. Bir kesim de tahrifle ilgili ayetlerin, İslam Peygamberi (s.a.a) döneminde yaşayan kitap ehline işaret ettiğine inanırlar.[8] Bu kısma göre elbette Tevrat’ın sözcüklerinin bütün dillerde Bi’setten sonra tahrif edildiği manasına gelmez.[9]

Örnekler

Tahrifin örnekleri hususunda farklı konulara işaret edilmiştir. Ancak rivayetlerde ve bunu takiben İslam alimlerinin eserlerinde genellikle şu iki konu zikredilmiştir:

  1. İslam Peygamberi’nin (s.a.a) vasfı ve onun peygamberliği müjdesi (Kur’an-ı Kerim'de de beyan edildiği üzere)[10] Tevrat ve İncil’de yer almaktaydı ve Yahudi ve Hristiyanlar onu tahrif ettiler.[11]
  2. Tevrat’a göre evli kadının zinasının cezası Recm’di ama bu konuda da tahrif gerçekleşti. İslam kaynaklarına göre Medine Yahudileri, eşraf kesimden Muhassene zinası yapan kadın ve erkeklere Recm hükmünü uygulamaktan çekindiler. İslam Peygamberi’nin (s.a.a) yanına giderek, bu konuda hükmetmesini istediler. Hz. Peygamber (s.a.a) de Recm hükmünü verdiler ama onlar bundan kaçındılar. Allah Resulü (s.a.a), İbn-i Suriya’yı (Yahudilerin ikrarınca dönemin Tevrat’a hakim en tanınmış şahsiyetiydi) çağırdılar ve bu konuda onun fikrini sordular. İbn-i Suriya, Tevrat’ta bu hükmün geldiğini ama Yahudi alimlerin zengin ve fakir insanlar arasında fark koyduklarını; fakirlerin bu ayrıcalığa itiraz ettiklerini ve bunu kabul etmediklerini; aynı şekilde zinanın zenginler arasında yaygın olduğunu ve alimlerin de kendi aralarında bir çözüm bularak, Recm’in yerine başka hükümler uyguladıklarını anlattı.[12]

Tahrif Yöntemi

Tahrifin uygulama şekli hakkında da genel olarak iki görüş hakimdir:

  1. Bazıları Kur’an’da işaret edilen tahrifin söz ve lafızda herhangi bir değişiklik olmadan, sadece yanlış tevil etmek olarak tefsir ettiler. Dördüncü asırda yaşayan İsmaili mütekellim Ebu Hatem Razi buna bir örnektir. Razi, üç Tevrat ve dört farklı İncil nüshalarının birbiriyle farklarının, Kur’an’ın farklı kıraatlerle okunması gibi olduğuna inanır.[13] Muhtemelen Muhammed b. Zekeriya Razi ile olan münazarasında kendini o kitapları savunmakla yükümlü görmesi, bu sebepten ötürüdür.[14]
  2. İslam düşünürlerinin geneli bu grubun düşüncelerini kabul etmemiş ve “lafzi değişiklik” unvanındaki tahrifi de bu kitapların tahrifinin bir bölümü olarak bilmişlerdir.[15]

Fahr-i Razi, Tevrat ve İncil nüshalarının dünyanın dört bir yanına perakende ve mütevatir olmaları esasına dayanarak, manada tahrif ve yanlış tevil söylemini tercih eder.[16] Buna rağmen “söz ve lafızda” tahrife işaret eden bazı durumları zikreder. Fahr-i Razi buna ilaveten «یُحرِّفونَ الکَلِمَ عَنْ مَواضِعِه» ve «یُحَرِّفونَ الْکَلِمَ مِنْ بَعْدِ مَواضِعِه» ayetleri arasında ince ve zarif farklılıklar olduğu inancıyla ilk ayetin manada tahrife, ikinci ayetin de hem manada ve hem de lafızda tahrife nazır olduğunu söyler.[17]

İbn-i Kayyim Cevzi[18], yaptığı genel bir taksimde tahrif için beş ana kısım zikreder:

  1. Hak ve batılın birbirinden ayırt edilemeyecek derecede karışması
  2. Hakkın gizlenmesi (üzerinin örtülmesi)
  3. Hakkı gizli tutmak
  4. Kelamın kendi konumundan çıkartılarak tahrif edilmesi. Bu da lafız ve manada tahrif olmak üzere ikiye ayrılır.
  5. Metnin, işitenin karıştıracağı şekilde müphem ve belirsiz okunması.

Lafızda Tahrifin Gerçekleştiğinin İspatı

Müslümanlar, özellikle Tevrat ve İncil’de lafızda tahrifin gerçekleştiğinin ispatında bu kitapların çeşitli nüshalarındaki farklılıklara vurgu yaparlar.

Tevrat

Tevrat hakkında İbranice, Süryanice ve Yunanca nüshalardaki farklılıklara (ki sırasıyla Yahudilere, Samiriyelere ve Hristiyanlara isnat edilir) işaret edilmekteydi. Bu farklılıkların yanı sıra, Müslümanlar Tevrat’ın yazım tarihi, tevatür taşımaması ve şu anki Tevrat’ın “Azrayi Verrak” tarafından yazılmış olmasını, mevcut Tevrat’ın sağlam ve sabit olmadığının delili olarak görmüşlerdir.[19]

İncil

İncil hakkında ise, lafızda tahrifin ispatı daha kolaydı; çünkü Müslümanlar, Kur’an esasınca[20] İncil’in Allah tarafından Hz. Mesih’e (a.s) nazil olduğuna, hâlbuki İncil’in bu dört nüshasının “Markos, Matta, Luka ve Yuhanna” isimli dört şahıs tarafından yazıldığına inanırlar. Bu dört nüshadaki farklılıklar, mevcut İncil’in sağlam ve sabit olmadığını ortaya çıkarmaktadır.[21]

Çelişkileri İnceleyenler

İbn-i Hazm

İbn-i Hazm dönemiyle birlikte (ö. 456 hk), Tevrat ve İncil muhtevasının incelenmesi ve bu kitaplardaki çelişki ve tezatları bulma, makul olmamalarının ve teslis inancı gibi bazı inançsal konuların tevcih edilemez olduklarının ispatı çalışmaları başladı. Bu incelemelerin neticesi, bu tür konuların Allah tarafından olamayacağından başka bir şey değildi ve bu şekilde İncil’in lafzi tahrife uğradığı vurgulanmış oldu. Mevcut Tevrat ve İncil’in içeriğine hakim olan İbn-i Hazm, bu yolda iz bırakan adımlar attı.[22] İbn-i Hazm, Tevrat’ın yazım tarihi ve mütevatir olmayışı hakkında geniş çalışmalar yaptı. [23]

Müeyyidüddin Samuel

İfham el-Yahud kitabının yazarı Müeyyidüddin Samuel el-Mağribi (ö. 570 hk) de mevcut Tevrat’ın tenkiti ve tahrif konusu üzerine çalışmalar yapan alimlerden biridir. Yahudilikten İslam’ı seçen Samuel el-Mağribi, İbn-i Hazm’dan sonra tahrif konusunu ilerleten şahsiyetlerden sayılır.[24] “Tenkihu’l Ebhas” kitabının yazarı İbn-i Kemmune, “İfham el-Yahud” kitabına itiraz ederek, bu kitabın bazı konularına reddiye yazmıştır.[25] Bunun karşısında İbn-i Kemmune’nin kitabına da birçok tenkit yazılmıştır.[26] Yahudiliğe göre tahrif meselelerine cevap verme konusuna ilişkin çalışmalar yapan İbn-i Kemmune’nin dışında “el-Burhan” kitabının yazarı Ammar Basri de Mesih’in kişisel konumunu kutsal kitabın (İncil’in) güvenilirliğiyle birlikte savunmuştur. Tahrifin ispatı yönünde İbn-i Hazm’ın yöntemleri Müslümanlar ve kitap ehli arasındaki mücadelelerde de devam etmiştir. Tahrif’in ispatı hakkında son dönem yazarlar, tüm bu yöntemleri kullanmışlardır.[27]

Tenkit ve Nakd Etmek, Nefyetmek Değildir

Kur’an-ı Kerim ve hadislerde, İslam Peygamberi (s.a.a) dönemindeki Tevrat ve İncil’deki bazı konuların Allah tarafından olduğu yönünde işaretler taşıdığından[28], bu nakd ve tenkitler asla Tevrat ve İncil’in tamamen nefyedilmesiyle sonuçlanmamış, hatta bazen lafız ve sözcüklerin değişimi konusuna değinmeden bu kitaplara istinat edilmiştir.[29] Ayrıca önceki kitapların İslam Peygamberi’ne (s.a.a) yönelik haber ve müjdelerden yoksun olamayacağından[30], şu anki Tevrat ve İncil’de de İslam Peygamberi’nin (s.a.a) müjdelendiği noktalara ulaşılabilir.[31] Hatta bazı kaynaklarda, Tevrat’ta Hz. Peygamber’in (s.a.a) yardımcısının da Hz. Ali (a.s) olduğuna dair işaretler vardır.[32]

Tarihçesi

Tarih boyunca “Tahrif” konusu inişli çıkışlı bir seyir izlemiş ve İslam’ın ve Hz. Peygamber’in (s.a.a) ilk dönemi, Endülüs gibi Yahudi ve Hristiyan yerleşim merkezlerine sınır veya yakın bölgeler gibi Müslümanların Yahudi ve Hristiyanlarla çokça karşılaştığı zaman ve mekanlarda bu konu, ciddiyetle kabul görmüştür. Son dönemde İran ve diğer İslam ülkelerindeki Avrupalı ya da Amerikalı Hristiyan misyonerlerin çalışmalarıyla bu konu tekrardan gündeme gelmiştir.

Bu son dönemde gayri Müslim araştırmacılar, kutsal kitabı tarihsel yönden tenkit ederek, güvenilir olmadığını göstermişlerdir.[33] İslami çalışmalarda da Tevrat ve İncil’in tahrifinin ispatında bu araştırmalara istinat edilir.[34]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ↑ Zuzeni, s. 574; Kıyasuddin Rampuri, kelimenin açıklamasında.
  2. ↑ İbn-i Manzur; Şartuni; “Harf” kelimesinin açıklamasında.
  3. ↑ Daiyu’l İslam, kelimenin açıklamasında.
  4. ↑ Corcani, s. 55.
  5. ↑ İbn-i Manzur, “Harf” kelimesinin açıklamasında.
  6. ↑ Âl-i İmran Suresi, 3; Maide Suresi, 46 - 48.
  7. ↑ Buhari Cu’fi, c. 4, s. 186; c. 5, s. 150, 170; c. 8, s. 22, 30, 160; Ebu Davud, c. 2, s. 170, 350; İbn-i Teymiyye, c. 1, s. 372 - 374.
  8. ↑ Zemahşeri, Âl-i İmran Suresinin 78. ayetinin tefsirinde; Tabersi, Âl-i İmran Suresinin 78. ayetinin tefsrinde; Bakara suresi, 75 - 79.
  9. ↑ İbn-i Teymiyye, c. 1, s. 362.
  10. ↑ Bakara suresi, 146; A’raf suresi, 157; Tabersi, Fahri Razi, ayetlerin tefsirinde.
  11. ↑ Buhari Cu’fi, c. 3, s. 21; Tirmizi, c. 5, s. 249; Kuleyni, c. 8, s. 117; İmamu’l Haremeyn, s. 34; Şehristani, c. 1, s. 209.
  12. ↑ Tabersi, Maide suresinin 41. ayetinin tefsirinde.
  13. ↑ El-İslah, 250 - 252.
  14. ↑ Razi, İ’lamu’n-Nubuvvet, s. 117 - 127.
  15. ↑ Tabersi, Maide suresinin 5. ayetinin tefsirinde; İbn-i Teymiyye, c. 1, s. 367 ve c. 2, s. 5 - 7.
  16. ↑ Maide suresi 13. ayetin tefsrinde.
  17. ↑ Nisa Suresi 46. ayetin tefsirinde.
  18. ↑ İbn-i Kayyim Cevzi, s. 51
  19. ↑ İbn-i Hazm, c. 1, s. 177, c. 2, s. 21 – 25; İmamu’l Haremeyn, s. 36 – 43; İbn-i Teymiyye, c. 1, s. 380; İbn-i Kayyim Cevzi, s. 58.
  20. ↑ Maide suresi, 46.
  21. ↑ İbn-i Hazm, c. 2, s. 13, 17; İbn-i Teymiyye, c. 1, s. 368 – 370; İbn-i Kayyim Cevzi, s. 59; İmamu’l Haremeyn, s. 45 - 63.
  22. ↑ İbn-i Hazm, c. 1, s. 202 – 285, c. 2, s. 20 - 27.
  23. ↑ İbn-i Hazm, c. 1, s. 278 - 303.
  24. ↑ D. İslam, ikinci baskı, kelimenin açıklamasında.
  25. ↑ İbn-i Kemmune, s. 112, 176, 180; İbn-i Kemmune, Mukaddime-i Kerimi Zencani, s. 48 - 49.
  26. ↑ İbn-i Kemmune, Mukaddime, s. 53 - 59.
  27. ↑ Fahru’l İslam, c. 13.
  28. ↑ İbn-i Teymiyye, c. 1, s. 379 - 380.
  29. ↑ Yezdi, Menkulu’r-Rızai.
  30. ↑ İbn-i Kayyim Cevzi, s. 61.
  31. ↑ İbn-i Teymiyye, c. 4, s. 612; İbn-i Kayyim Cevzi, s. 62 – 103; Meclisi, c. 5, s. 177 – 178; Abdulehed Davud, Muhammed (s.a.a) der Tevrat ve İncil.
  32. ↑ Cedidu’l İslam, s. 249 – 252; Meclisi, c. 3, s. 324 - 325.
  33. ↑ Din ve Ahlak, c. 2, s. 593 – 597, c. 4, s. 314 - 324.
  34. ↑ D. İslam, ikinci baskı; “Tevrat” ve “İncil” kelimelerinin açıklamasında.

Bibliyografi

  • Kur’an-ı Kerim.
  • İbn-i Teymiyye, el-Cevabu’s-Sahih limen Bedele Dinu’l Mesih; baskı; Ali es-Seyyid, Subhu’l Medeni.
  • İbn-i Hazm, El-Fasl fi’l Mileli ve’l Ehvai ve’n-Nehl, baskı; Muhammed İbrahim Nasr ve Abdurrahman Umeyre, Beyrut, 1405 / 1985.
  • İbn-i Kayyim Cevziyye, Hidayetu’l Hiyari fi Ecvibeti’l Yahud ve’n-Nasara, Beyrut, 1407 / 1987.
  • İbn-i Kemmune, Tenkihu’l Ebhasi’l Mileli’s-Selas, baskı; Muhammed Kerimi Zencani Asl, Tahran, 1381.
  • İbn-i Manzur.
  • Ebu Hatem Razi, İ’lamu’n-Nubuvvet, baskı; Selah Savi ve Gulam Rıza A’vani, Tahran, 1356.
  • Ebu Hatem Razi, Kitabu’l Islah, baskı; Hasan Menuçehr ve Mehdi Muhakkık, Tahran, 1377.
  • Süleyman b. Eş’as Ebu Davud, Sünen-i Ebu Davud, baskı: Said Muhammed Lehham, Beyrut, 1410 / 1990.
  • Abdulmelik b. Abdullah İmamu’l Haremeyn, Şifau’l Kalil fi Beyanı Ma Vakae fi’t-Tevrat ve’l İncil mine’t-Tebdil, baskı: Ahmed Hicazi Saka, Kahire, 1409 / 1989.
  • Muhammed b. İsmail Buhari Cu’fi, Sahihu’l Buhari, İstanbul, 1401 / 1981.
  • Muhammed Cevad Belagi, el-Huda ila Dini’l Mustafa, baskı: Ali Ahundi, Kum.
  • Muhammed b. İsa Tirmizi, Sunenu’t-Tirmizi, c. 5, baskı: Abdurrahman Muhammed Osman, Beyrut, 1403.
  • Ali Guli Cedidu’l İslam, Tercüme, şerh ve nakdı Sıfrı Peydayiş-i Tevrat, tahkik: Resul Caferiyan, Kum, 1375.
  • Ali b. Muhammed Curcani, Kitabu’t-Tarifat, tahkik: Gustav Flügel, Leipzig, 1385, baskı ofset, Beyrut, 1978.
  • Muhammed Ali Daiyu’l İslam, Ferheng-i Nizam, baskı: Haydar Abad Diken, 1305 / 1318, baskı ofset, Tahran, 1362 / 1364.
  • Abdulehed Davud, Muhammed (s.a.a) der Tevrat ve İncil, tercüme: Fazlullah Nik Ayin, Tahran, 1361.
  • Dairetu’l Maarif-i Bozorg-u İslami, Kazım Musevi Bucnurdi gözetimi altında, Tahran, 1367, “İbn-i Kemmune” ez Cafer Seccadi.
  • Zemahşeri.
  • Hüseyin b. Ahmed Zuzeni, Kitabu’l Mesadir, baskı: Taki Bineş, Tahran, 1374.
  • Said Şertuni, Akrabu’l Mevarid fi Fushi’l Arabiyye ve’ş-Şevarid, Kum, 1403.
  • Muhammed b. Abdulkerim Şehristani, el-Milel ve’n-Nihel, baskı: Muhammed Seyyid Keylani, Beyrut, 1406 / 1986.
  • Tabersi.
  • Muhammed b. Celaluddin Kıyasuddin Rampuri, Kıyasu’l-Lugat, baskı: Mansur Sirvet, Tahran, 1375.
  • Muhammed Sadık Fahru’l İslam, Enisu’l A’lam fi Nusreti’l İslam, baskı: Abdurrahim Halhali, Tahran, 1351 / 1355.
  • Muhammed b. Ömer Fahrı Razi, et-Tefsiru’l Kebir, Kahire, baskı ofset, Tahran.
  • Hacı Baba b. Muhammed İsmail Kazvini, Mahzeru’ş-Şuhud fi Reddi’l Yahud, Yezd; Kitaphane-i Veziri.
  • Kuleyni.
  • Meclisi.
  • Muhammed Rıza Yezdi, Menkulu’r-Rızai (İkametu’ş-Şuhud fi Reddi’l Yahud), (tercüme: Ali b. Hüseyin Hüseyni Tahrani), 1292.

İngilizce Kaynaklar

  • EI 2, s.v. "Tah ¤r ¦âf " (by Hava Lazarus-Yefeh);
  • Encyclopaedia of religion and ethics, ed. James Hastings, Edinburgh 1980-1981, svv. "Bible in the church. IV: Biblical studies" (by E. von Dobschدtz), "Criticism (Old Test.)" (by J. Strachan), "Criticism (New Test.)" (by W. C. Allen).

Dış Bağlantılar


"https://tr.wikishia.net/w/index.php?title=Semavi_Kitapların_Tahrifi&oldid=89666" sayfasından alınmıştır