Cemel Savaşı: Revizyonlar arasındaki fark

  |  data9 =  İmam Ali’ye olan biatlerini bozdukları için "Nakisin" olarak adlandırılan Müslümanlardan bazıları İmam Ali’ye (a.s) karşı ayaklandılar.

Nakisin savaşı Müslümanların hilafet merkezinin [[Medine]]’den [[Kufe]]’ye taşınmasına ve birkaç [[sahabe]] ile halifenin şahsı arasında meydana gelen savaş sebebiyle de [[İslam mezhepleri]] arasında siyaset babında yeni fıkhi ve kelami görüşlerin ortaya çıkmasına neden olmuştur.

“Şüphesiz Allah [[Muhammed]]'i (s.a.a) gönderdiği vakit, Araplar içinde ne bir kitap okuyan vardı ve ne de bir peygam­berlik iddia eden. (Daha sonra) Peygamber (s.a.a) onlara kılavuzluk etti ve onları yurtlarına yerleştirdi. Rahat huzura erdirdi/çaresizlikten kurtardı. Böylece mızrakları doğruldu, (bağımsızlığa ve işlerinde düzene kavuştular.) Onların oynak ve titrek taşı sükunete / itminana ulaştı. (Emniyetsizlikten dolayı hâsıl olan ıstırapları yok oldu.) Allah'a andolsun ki ben onları (hidayet ve kurtuluşa) sevk edenlerin arasındaydım. Ta ki batıl tümüyle yüz çevirip kaçtı. Ben bu yolda ne aciz oldum ve ne de korktum. Benim bu gidişim (basra halkıyla savaşa gitmem), peygamberle birlikte halkın hidayet ve kurtuluşu için gidişim gibidir. Şüphesiz "hak içinden ortaya çıksın" diye batılı yaracağım. Benim Kureyşle ne işim var? (Bu kadar bana düşmanlık etmelerinin nedeni nedir?) Allah'a andolsun onlar kâfirken de onlarla savaştım. Şu anda fitne-fesada düşüp, hak yolundan sapmışlarla da onlarla savaşacağım…”

Müminlerin emiri İmam Ali’ye (a.s) karşı beslenen kin ve nefretin varlığı inkar edilemez. [[Hz. Ali]] (a.s) kendisine karşı kin ve nefret duyulmasına neden olan etkenlerin geçmişini beyan etmiştir. Onlardan bazıları şunlardı:

Ayrıca kendilerini İmam Ali (a.s) ile aynı seviyede gören [[Talha]] ve [[Zübeyr]], devlet işlerinde [[Hz. Ali]]’nin (a.s) kendileriyle istişare edeceğini ve üçüncü halife [[Osman]]’ın ölmesiyle hükümetin bir bölümünü de elde edeceklerini ümit ediyorlardı. Ancak bunlardan hiçbiri gerçekleşmedi. Durum böyle olunca da bu ikisinin Müminlerin Emiri İmam Ali’ye (a.s) olan husumetleri aşikar oldu.

'''Evvela:''' İmam Ali’nin (a.s) Cemel ashabı hakkındaki suçlama ve serzenişlerinin çoğunda Talha ve Zübeyr hedef alınmıştır. Zira İmam (a.s, savaşın asıl müsebbiplerini Talha ve Zübeyr bilmekteydi. Başka bir ifadeyle Ayşe’nin bu savaştaki rolü fer’i idi ve o ikisi tarafından kullanılmıştır.<br />

“Her ikisi de (Talha ve Zübeyr) yönetimi üzerine al­mak, öbürüne vermeyip kendine mal etmek ister. Onlar ne sağlam bir ilahi ipe sarılmışlar ve ne de O'na erişmekte bil­vesile edinmişlerdir. Her biri diğerine kin güdüp durur. Pek yakında üzerinden perde kalkacak. Allah'a andolsun, ikisinden biri yönetime erişse, ya mutlaka bu öbürünün canını alır ya da öbürü bunu helak eder...”

Talha ve Zübeyr amaçlarına ulaşmak için, Osman’ın öldürülmesinden önce Umre için Mekke’ye giden Ayşe’den, Osman’ın kanını talep etmek ve (şimdilerde İmam Ali’nin (a.s) yakın yaranlarından ve ordusunun komutanlarından olan) Osman’ın katillerinden intikam almak için kendilerine katılmasını istediler. Ayşe ise, bir müddet sonra onların bu isteğini kabul etti.<ref> Belazuri, c. 2, s. 159; Dinveri, c. 1, s. 144; İbn-i A’sem-i Kufi, c. 2, s. 452.</ref><br />

Ayşe onlara şöyle dedi: “İsyancılar Hz. Peygamberin (s.a.a) haremine saldırarak Müslümanların halifesini zalimce öldürdüler, mallarını yağmaladılar, haram şehrin ve [[Haram Aylar|haram ay]]ın hürmetini kırdılar. Ben Müslümanları yaptıklarından haberdar etmek ve durumu düzeltmmek için ne yapılması gerektiğini söylemek için geldim.” Talha ile Zübeyr de (Ayşe ile) aynı görüşte olduklarını ve Osman’ın intikamını almak için geldiklerini; ayrıca kendilerinin Ali b. Ebi Talib'e zorla biat ettiklerini söylediler.<br />

Bu havadisin meydana geldiği tarihi hicretin 36. yılı [[Rebiülahir Ayı|Rebiyülahir]] (ya da [[Cemaziyülevvel]]) ayının 24. veya 25. günü olarak zikretmişlerdir.<ref> Belazuri, c. 2, s. 163 – 164; Taberi, c. 4, s. 468.</ref> Müminlerin emiri Ali (a.s), Ayşe, Talha ve Zübeyr’in Basra’ya doğru hareket ettiğinden haberdar olunca, Medine halkını savaşa davet etti ve onlar da icabet etti.<ref> Belazuri, c. 2, s. 165; İbn-i A’sem-i Kufi, c. 2, s. 457.</ref><br />

Müminlerin emiri Ali (a.s) Basra’ya "Teff" tarafından girdi ve "Zaviye" diye bilinen yerde birkaç gün ikamet ettikten sonra yola devam etti. Talha, Zübeyr ve Ayşe de "Furda" bölgesinden yola çıktılar. İmam’ın (a.s) Basra’ya ulaşmasıyla iki ordu karşılaştılar.<ref> Halife b. Hayyat, c. 1, s. 111; Taberi, c. 4, s. 500 - 501; Mes’udi, c. 3, s. 104 - 106.</ref> Ayşe de savaş meydanının yakınlarında bulunan Ezd kabilesinin mahallesindeki Huddan mescidine taşındı.<ref> Taberi, c. 4, s. 503.</ref><br />

[[İmam Ali]] (a.s) savaş başlamadan önce elindeki [[Kur’an-ı Kerim]]’i, isyancıları Allah’ın emirlerine uymaya ve vahdete davet etmesi için yaranlarından birine vererek onlara gönderdi. Ancak onlar o genci ve İmam Ali’nin (a.s) yaranlarından birkaç kişiyi de oklarla [[şehit]] ettiler. Bunun üzerine İmam (a.s) "Şimdi savaş revadır ve çarpışma vaktidir" diye buyurdu.<ref> Belazuri, c. 2, s. 170 – 171; Yakubi, c. 2, s. 182; Taberi, c. 4, s. 509.</ref> İmam (a.s) yaranlarına savaşı ilk başlatan taraf olmamaları, hiçbir yaralıyı öldürmemeleri ve azalarını kesmemeleri, evlere izinsiz girmemeleri, kimseye kötü söz söylememeleri, kadınlara eziyet etmemeleri ve Cemel ashabı karargâhında bulunanların dışında bir şey almamaları talimatını verdi.<ref> Belazuri, c. 2, s. 170.</ref><br />