Mikdad bin Amr: Revizyonlar arasındaki fark

  |  data10 = hicrî 33/milâdî 653

  |  data15 = Hz. Peygamberin (s.a.a) tüm savaşları

'''Mikdad b. Esved''' diye meşhur olan '''Mikdad b. Amr''' (Arapça: '''المقداد بن عمرو''') [[Hz. Resulullah]]’ın (s.a.a) ileri gelen [[ashab]]ından, [[İmam Ali]]’nin (a.s) ilk [[Şia]]larından ve Hz. Peygamberin tüm savaşlarına katılan büyük sahabelerden biridir. Hz. Mikdad (r.a), Hz. Peygamber Efendimizin (s.a.a) 4 kişi hakkında buyurduğu hadiste geçen sevilmesi gereken kişilerden biridir.

|quote    = [[Hz. Resulullah]] (s.a.a) şöyle buyurmuştur:<br /> <font color=000000>“Allah, bana kendisinin de sevdiği dört kişiyi sevmem için emirde bulundu: [[Ali]], [[Mikdad]], [[Ebû Zer]] ve [[Selmân]].”</font>

Mikdad b. Esved diye ünlenen Mikdad bin Amr bin Sa’lebe (Hicretten 37 yıl önce- [[hicrî]] 33) Medine yakınlarında vefat etmiş ve [[Medine]]’ye getirilerek orada defnedilmiştir.<ref>el-Emîn, A'yânü’ş-Şîa,, c. 10, s. 134; Belâzürî, Ensâbü’l-Eşrâf, c. 1, s. 204; Ziriklî, el-A'lâm, c. 7, s. 282.</ref><br />

Cahiliyet döneminde Hadramut’ta sakin olan Mikdad, orada yaşanan düşmanlıktan dolayı [[Mekke]]’ye kaçmış ve orada Abdüyegûs’ün evlatlığı olmuştur. Bundan dolayı kendisine Mikdad bin Esved demeye başlamışlardır. Ancak: “Onları (evlat edindiklerinizi) babalarına nispet ederek çağırın”([[Ahzâb]], 5) {{enot|ادْعُوهُمْ لِآبَائِهِمْ }} ayeti kerimesi nazil olduktan sonra "Mikdad bin Amr" olarak anılmaya başlanmıştır.<ref>Ziriklî, el-A'lâm, c. 7, s. 282.</ref>

== Hz. Resulullah Dönemi (s.a.a) ==

Mikdad, [[Hz. Resulullah]]’ın (s.a.a) kahraman [[sahabe]]lerinden ve Müslümanlıklarını izhar eden ilk 7 kişiden biridir.<ref>Ziriklî, el-A'lâm, c. 7, s. 282.</ref><br />

Habeşistan'a hicret eden üçüncü grup [[Müslüman]]lardandır. [[Hz. Peygamber Efendimiz]] (s.a.a) hicret etmeden önce [[Mekke]]’ye dönmüş ve Mekke’den [[Medine]]’ye hicret etmiştir. Hz. Resulullah’ın (s.a.a) [[Bedir gazvesi]] dahil tüm savaşlarına katılmıştır.<ref>Belâzürî, Ensâbü’l-Eşrâf, c. 1, s. 205.</ref><br />

Hz. Resulullah (s.a.a) şöyle buyurmuştur: “[[Allah]], beni kendisinin de sevdiği dört kişiyi sevmem için emirde bulundu: [[Ali]], Mikdad, Ebu Zer ve Selman.”<ref>Zirikli, el-A'lâm, c. 7, s. 282.</ref><br />

Mikdad, [[Selman]], [[Ammar]] ve [[Ebu Zer]] Hz. Peygamber Efendimizin (s.a.a) zamanında ilk [[Şia]]lar olarak tanınmışlardır.<ref>Nevbahtî, Fıraķu’ş-Şia, s. 18; Şehabi, Edvar Fıkh,, c. 2, s. 282.</ref>

Ünlü tarihçi Yakubi şöyle yazmaktadır: “Bazılarının rivayet ettiğine göre [[Osman]], biati gerçekleşen o gün yatsı [[namaz]]ı için geç saatlerde önünde mum yaktıkları halde dışarı çıktı. Mikdad bin Amr onunla karşılaştı ve ona şöyle dedi: “Bu bidat de nedir?”<ref>Yakûbî, Târîhu’l-Ya'kûbî, c. 2, s. 54.</ref><br />

Yakubi devamında şöyle yazmaktadır: “Bazı insanlar [[Ali]] bin [[Ebi Talib]]’i (a.s) kabul etmiş ve [[Osman]]’a kötü sözler söylüyorlardı. Birisinden rivayet edildiğine göre o kişi şöyle diyordu: Allah Resulünün (s.a.a) mescidinde oturmuştum birden dizleri üzerine oturmuş ve sanki dünyalar onunmuş ve kaybetmiş gibi sızlanarak şöyle diyen birini gördüm:<br />

:“Kureyş’e hayret doğrusu! Hilafeti Peygamberin [[Ehlibeyt]]inden aldılar. Oysa onlar ilk müminler, Peygamberin amca oğlu, insanların en bilgini, [[Allah]]’ın dininde en [[fakih]] olan, [[İslam]] yolunda en çok güçlük çeken, yolu en iyi tanıyan, sıratı müstakime herkesten daha iyi hidayet edicidir. Allah’a andolsun ki tahir (temiz) ve pak olan, hidayet edici ve hidayet bulmuşlardan hilafeti çaldılar. Ne ümmetin maslahatını ne de gidişatta doğru ve hak olanı istediler. Lakin onlar dünyayı [[ahiret]]e tercih ettiler. Öyleyse zalimler topluluğunun canı cehenneme, helak olsunlar.”<br />

— Dedi ki: Ben, Mikdad bin Amr'ım ve bu da [[Ali bin Ebu Talip]]’tir.<br />

Sonra dışarı çıktım. Dışarıda [[Ebu Zer]]’i gördüm ve olayı ona anlattım. O da şöyle dedi: “Mikdad kardeşim doğru söylemiş.” Sonra Abdullah bin Mesud’un yanına gittim ve durumu ona da anlattım. O da şöyle dedi: “Bize de söylendi ve bizler bir kusurda bulunmadık.”<ref>Yakubi, Tarihu’l-Ya'kûbî, c. 2, s. 54, 55.</ref>

* el-Emîn, Seyyid Muhsin, A'yânü’ş-Şîa, tahkik ve tahric: Hasan el-Emîn, , Beyrut, Daru’t-Taarif, m. 1983.

* el-Emînî, Abdülhüseyin Şerefüddin, el-Gadîr fi'l-kitâbi ve's-sünne ve'l-edeb, c. 9, Beyrut, Dârü'l-Kütübi'l-Arabî, m. 1977.

* el-Belâzürî, Ahmed b. Yahyâ, Ensâbü’l-Eşrâf, tahkik: Muhammed Hamîdullah, Mısır, Dârü'l-Maârif, m. 1959.

* ez-Ziriklî, Muhammed Hayrüddîn , el-A'lâm, c. 7, Dârü'l-İlm lil Melâyîn, m. 1980.

* Şehâbî, Mahmut, Edvar Fıkıh, Tahran, Vezarat Ferheng ve İrşad İslami, ş. 1366.

* en-Nevbahtî, Hasan b. Mûsâ, Fıraķu’ş-Şîa, Beyrut, Dârü'l-Evda, m. 1984.

* Yakûbî, Ahmed b. Ebî Ya‘kūb İshâk, Târîhu’l-Ya'kûbî, tercüme: Muhammed İbrahim Ayeti, Tahran, ikinci baskı, ş. 1391.