Mikdad bin Amr: Revizyonlar arasındaki fark

  |name        = Mikdad bin Amr

  |above        = Mikdad bin Amr

  |  data5 =  Mikdad bin Amr bin Sa’lebe

  |  data7 = Sahabe

  |  data10 = hicrî 33

  |  data14 = Hz. Peygamberin Seçkin sahabesi ve Hz. Ali'nin Şii'lerinden oluşu

  |  data15 = Hz. Peygamberin tüm savaşları

'''Mikdad bin Esved''' diye meşhur olan '''Mikdad bin Amr''' ([[Arapça]]: '''المقداد بن عمرو''') [[Hz. Resulullah]]’ın ileri gelen ashabından, [[İmam Ali]]’nin (a.s) ilk [[Şia]]larından ve Hz. Peygamberin tüm savaşlarına katılan büyük sahabelerden biridir. Hz. Mikdad (r.a), Hz. Peygamber Efendimizin (s.a.a) 4 kişi hakkında buyurduğu sevilmesi gereken kişilerden biridir.

|quote    = '''Hz. Resulullah (s.a.a) şöyle buyurmuştur:<br /> <font color=006400>'''“Allah, bana kendisinin de sevdiği dört kişiyi sevmem için emirde bulundu: Ali, Mikdad, Ebuzer ve Selman.”'''</font>

Mikdad bin Esved diye ünlenen Mikdad bin Amr bin Sa’lebe (Hicretten 37 yıl önce- [[hicrî]] 33) Medine yakınlarda vefat etmiş ve [[Medine]]’ye getirilerek orada defnedilmiştir.<ref>El-Emin, A’yanu’ş-Şia, c. 10, s. 134; Belazuri, Ensabu’l-Eşraf, c. 1, s. 204; Zerkuli, el-İ’lam, c. 7, s. 282.</ref><br />

[[Cahiliyet dönemi]]nde Hadramaut’ta sakin olan Mikdad, orada yaşanan düşmanlıktan dolayı [[Mekke]]’ye kaçmış ve orada Abduyagüs’ün evlatlığı olmuştur. Bundan dolayı kendisine Mikdad bin Esved demeye başlamışlardır. Ancak: ادْعُوهُمْ لِآبَائِهِمْ ; '''“Onları (evlât edindiklerinizi) babalarına nisbet ederek çağırın”''' ayeti kerimesi nazil olduktan sonra Mikdad bin Amr olarak anılmaya başlanmıştır.<ref>Zerkuli, el-İ’lam, c. 7, s. 282.</ref>

== Hz. Resulullah Dönemi ==

Mikdad, Hz. Resulullah’ın (s.a.a) kahraman sahabelerinden ve Müslümanlıklarını izhar eden ilk 7 kişiden biridir.<ref>Zerkuli, el-İ’lam, c. 7, s. 282.</ref><br />

[[Habeşe]]’ye hicret eden üçüncü grup Müslümanlardandır. Hz. Peygamber Efendimiz (s.a.a) hicret etmeden önce Mekke’ye dönmüş ve Mekke’den [[Medine]]’ye hicret etmiştir. Hz. Resulullah’ın (s.a.a) [[Bedir gazvesi]] dahil tüm savaşlarına katılmıştır.<ref>Belazuri, Ensabu’l-Eşraf, c. 1, s. 205.</ref><br />

Hz. Resulullah (s.a.a) şöyle buyurmuştur: ''“Allah, beni kendisinin de sevdiği dört kişiyi sevmem için emirde bulundu: Ali, Mikdad, Ebuzer ve Selman.”''<ref>Zerkuli, el-İ’lam, c. 7, s. 282.</ref><br />

Mikdad, [[Selman]], [[Ammar]] ve [[Ebu Zer]] Hz. Peygamber Efendimizin (s.a.a) zamanında ilk Şialar olarak tanınmışlardır.<ref>Nevbahti, Fireku’ş-Şia, s. 18; Şahabi, Edvar Fıkh, c. 2, s. 282.</ref>

Ünlü tarihçi [[Yakubi]] şöyle yazmaktadır: “bazılarının rivayet ettiğine göre [[Osman]], biati gerçekleşen o gün yatsı [[namaz]]ı için geç saatlerde önünde mum yaktıkları halde dışarı çıktı. Mikdad bin Amr onunla karşılaştı ve ona şöyle dedi: “Bu [[bidat]] de nedir?”<ref>Yakubi, Tarih Yakubi, c. 2, s. 54.</ref><br />

Yakubi devamında şöyle yazmaktadır: “Bazı insanlar Ali bin Ebu Talib’i (a.s) kabul etmiş ve Osman’a kötü sözler söylüyorlardı. Birisinden rivayet edildiğine göre o kişi şöyle diyordu: ‘Allah Resulünün (s.a.a) mescidinde oturmuştum birden dizleri üzerine oturmuş ve sanki dünyalar onunmuş ve kaybetmiş gibi sızlanarak şöyle diyen birini gördüm:<br />

:“[[Kureyş]]’e hayret doğrusu! Hilafeti Peygamberin [[Ehlibeyt]]inden aldılar. Oysa onlar ilk müminler, Peygamberin amcaoğlu, insanların en bilgilisi, [[Allah]]’ın dininde en fakih olan, [[İslam]] yolunda en çok güçlük çeken, yolu en iyi tanıyan, sıratı müstakime herkesten daha iyi hidayet edicidir. Allah’a andolsun ki tahir ve pak olan, hidayet edici ve [[hidayet]] bulmuşlardan hilafeti çaldılar. Ne ümmetin maslahatını ne de gidişatta doğru ve hak olanı istediler. Lakin onlar dünyayı [[ahiret]]e tercih ettiler. Öyleyse zalimler topluluğunun canı cehenneme, helak olsunlar.”<br />

— Dedi ki: Ben, Mikdad bin Amr’ım ve bu da Ali bin Ebu Talip’tir.<br />

Sonra dışarı çıktım. Dışarıda Ebu Zer’i gördüm ve olayı ona anlattım. O da şöyle dedi: “Mikdad kardeşim doğru söylemiş.” Sonra [[Abdullah bin Mesud]]’un yanına gittim ve durumu ona da anlattım. O da şöyle dedi: “Bize de söylendi ve bizler bir kusur da bulunmadık.”<ref>Yakubi, Tarih Yakubi, c. 2, s. 54, 55.</ref>

* el-Emin, Seyyid Muhsin, A’yanu’ş-Şia, tahkik ve tahric: Hasan el-Emin, Beyrut, Daru’t-Taarif lil-Matbuaat, m. 1983.

* el-Emini, Abdulhüseyin, el-Gadir fi’l-Kitab ve’s-Sünnet ve’l-Edeb, c. 9, Beyrut, Daru’l-Kutubu’l-Arabi, m. 1977.

* el-Belazuri, Ahmed bin Yahya bin Cabir, Ensabu’l-Eşraf, tahkik: Muhammed Hamidullah, Mısır, Daru’l-Maarif, m. 1959.

* Ez-Zerkuli, Hayrettin, el-İ’lam, c. 7, Daru’l-İlm Lil-Melayin, m. 1980.

* Şahabi, Mahmud, Edvar Fıkıh, Tahran, Vezarat Ferheng ve İrşad İslami, ş. 1366.

* en-Nevbahti, el-Hasan bin Musevi, Fireku’ş-Şia, Beyrut, Daru’l-Evda, m. 1984.

* Yakubi, Tarihi Yakubi, tercüme: Muhammed İbrahim Ayeti, Tahran, ikinci baskı, ş. 1391.