İmam Ali aleyhi selam: Revizyonlar arasındaki fark

'''Ali bin Ebi Talip''' (Arapça: {{Arabic|علي بن أبي طالب}}) (Hicretten önce 23, [[Hicri Kameri 40. Yıl|Hicrî Kameri 40]]), [[Şia]]ların birinci imamı, [[sahabe]], rivayet eden, [[vahiy katibi]] olan İmam Ali (a.s), [[Ehlisünnet]] nezdinde Hulefa-i Raşidin’in (dört büyük halife) dördüncüsüdür.Babası [[Ebu Talib|Ebutalib]], ve annesi [[Fatime binti Esed]]’dir. İslam Peygamberi Hz. [[Muhammed bin Abdullah]]’ın (s.a.a) amcasının oğlu, damadı, Hz. [[Fatıma]]’nın (s.a) eşi, Şiaların on bir İmam’ının (a.s) ced ve babalarıdır.<br />Şia tarihçileri ve çok sayıda Ehlisünnet âliminin söylediğine göre [[Kâbe]]’nin içinde dünyaya gelmiş ve anne ile baba tarafından Haşimi olan ilk kimsedir.[[Hz. Muhammed]]'e (s.a.a) [[İlk Müslüman|ilk iman eden]] kişidir. Şia’nın görüşüne gore [[Allah]]’ın emri ve [[Hz. Peygamber]]’in (s.a.a) tasrihi ile [[Hz. Muhammed (salallahu aleyhi ve alihi)|Allah Resulü’nün (s.a.a)]] kendisinden hemen sonraki halifesidir.Onun hakkında bir çok fazilet saymışlardır. Kureyş’in, Hz. Peygamber’i (s.a.a) öldürmeğe kastettiği zaman o, düşmanların aldanması için Hz. Peygamber’in (s.a.a) [[Leyletü'l Mebit|yatağına yatmış]] ve bu yolla Hz. Peygamber (s.a.a) gizlice hicretetmiştir. Hz.Peygamber (s.a.a), [[Kardeşlik akdi|kendikardeşlik akdini]] Hz. Ali (a.s) ile okumuştur. Ali b. EbuTalib, Hz. Peygamber'in (s.a.a) emri ile katılmadığı [[Tebük Savaşı|Tebuk Savaşı]] hariç Hz. Peygamber'in (s.a.a) tüm savaşlarına katılmış ve İslam’ın en cesur ve onurduyulan komutanı olmuştur. İmam Ali (a.s) [[Bedir Savaşı|Bedir savaşında]] [[Şirk|müşriklerden]]  bir çoğunu öldürmüştür. [[Uhud Savaşı|Uhud savaşında]] Hz. Peygamber’in canını korumuştur. [[Hendek Savaşı|Hendek]] savaşında [[Amr b. Ebduved|Amr b. Ebduved’i]] öldürerek savaşı sonlandırmıştır. [[Hayber Gazvesi|Hayber]] savaşında kalenin büyükkapısını kopararak savaşı devam ettirmiştir. Onun [[Ismet|masum]] olduğuna [[Kur’an-ı Kerim]]’in ayetleri delalet etmektedir.<br />Şia kaynakları ve Ehli Sünnet’in bazı kaynaklarına gore, [[Kur’an-ı Kerim]]’den yaklaşık 300 [[ayet]] onun faziletine delalet etmektedir. <ref> Erbili, Keşf’il Ğumme, 93; Suyuti, Tarih’ul Hulefa 189.</ref> Hz. Peygamber (s.a.a) son [[hac]] farizesinden sonra Allah-u Teala’nın[[Tebliğ Ayeti|Tebliğ]] ayetindeki emri ile halkın [[Gadir-i Hum]] bölgesinde toplanmaları emrini verdi. Sonra Gadir hutbesini okuyup, İmam Ali’nin (a.s) elini kaldırarak, şöyle buyurdu: “Ben kimin mevlası isem, Ali de onun mevlasıdır. Allah’ım onu sevenleri sev ve ona düşman olanlara düşman ol.”Bu hutbeden sonra [[Ömer İbn Hattab|Ömer b. Hattab]] gibi [[Sahabe|sahabeler]] İmam Ali’yi (a.s) kutladılar ve ona “[[Emir’ülmüminin|Emir’ülMüminin]]” lakabıyla hitapettiler. [[Şia]] ve bazı EhliSünnet müfessirlerine göre, [[İkmal Ayeti|İkmal]] ayeti bu günde nazil oldu. Şia inancına göre, Hz. Peygamber (s.a.a) “Men kuntu mevlahu fe Aliyyün mevlahu” sözünü Gadir-i Hum günü söylemiştir ve Hz. Peygamber’in (s.a.a) halifesini belirlemektedir. Bu esas gereğince Şialar, başka fırkalardan ayırt eden kendi hüviyetlerini İmam Ali’nin (a.s) [[Allah]] tarafından halifeliğe ve İmamlığa seçildiği inancını bilmektedirler. Ehlisünnet inancı ise, Hz. Peygamber’in (s.a.a) halifesini halkın seçimi olarak bilmektedir.Hz. Peygamber (s.a.a) dünyadan göçer göçmez, bir grup [[Sakife]]’de [[Ebu Bekir]]’e halife unvanı ile biat ettiler. Hz. Ali (a.s) ise, [[Müslüman]]ların ısrarı ile Ebu Bekir, [[Ömer]] ve [[Osman]]’ın hilafetinden 25 yıl sonra hükumetin sorumluluğunu üstlenmiştir. <ref> İbn-i Ebil Hadid, Şerh-i Nehc’ül Belağa, c.6, s.8 .</ref> O, kısa süren hükumeti döneminde üç ağır iç savaşla karşı karşıya kalmış ve sonunda [[Kufe Mescidi]]'nin mihrabında [[namaz]] kıldığı sırada Haricîlerden biri tarafından [[şehit]] edilmiş ve gizlice [[Necef]]’de toprağa verilmiştir. <ref> Meclisi, Bihar’ul Envar, c.42, s.29 .</ref><br />

Arap Edebiyatı, kelam, [[fıkıh]], tefsir gibi İslam ilimlerinin birçoğu ona ulaştığı söylenmekte ve çeşitli fırkalar kendi senet silsilelerini ona ulaştırmaktadırlar. “[[Nehсü'l Belâğa]]” unvanıyla meşhur olan kitap, Hz. Ali’nin (a.s) seçilmiş olan konuşmaları ve mektuplarını içermektedir. Onun hakkında değişik dillerde yazılmış olan birçok eser bulunmaktadır.<br />

Ali b. Ebi Talib (a.s) sürekli olarak [[Şia]]lar tarafından özel bir makam ve menzilete sahipti [[Hz. Peygamber]]  Efendimizden (s.a.a) sonra en iyi, en [[Takva|takvalı]], en âlim insan ve [[Hz. Muhammed]]’in (s.a.a) hak üzere olan halifesiydi. Bu esas gereğince [[sahabe]]lerden bir grubu Hz. Peygamber  Efendimizin (s.a.a) hayatta olduğu o yıllarda bile Hz. Ali’nin (a.s) takipçileri ve yaranları, yani  [[Şia]] olarak biliniyorlardı. <ref> Suyuti’nin “Durr’ul Mensur” kitabında naklettiğine göre, “Şia” kelimesi ilk olarak Peygamber Efendimiz (s.a.a) tarafından İmam Ali’nin (a.s) bazı özel ashabı için kullanılmıştır. (Suyuti, Durr’ul Mensur, 1404 h.k, c.6, s.379) Bazıları bu rivayet ve buna benzer rivayetlerden “Şia’nın Allah Resulü (s.a.a) döneminde zahir olduğunu çıkarmaktadırlar. (Halim, Teşeyyü, 1389 h.ş, s.73-76).</ref> Şialar, İmam Ali’yi (a.s) Ehli Sünnetin “Halk tarafından seçilen [[Hz. Peygamber]] Efendimizin (s.a.a) halifesi” inancına<ref> İyci, Şerh’ül Mevakıf, c.8, s.354 .</ref> karşı, “[[Allah]] tarafından bildirilen Hz. Peygamber efendimizden (s.a.a) hemen sonraki halifesi” olarak biliyorlar. <ref> Müfid, Evail’ül Makalat, s.35.</ref><br />

Ali b. Ebi Talib b. Abdulmuttalib b. Haşim b. Abdumenaf b. Kusay b. Kilab<ref> Müfid, el-İrşad, c.1, s.15 .</ref> “Haşimi” ve “Kureyşi” olarak meşhurdur. İmam Ali’nin (a.s) babası olan [[Ebu Talib]]  cömert, adaletli ve Arap kabileleri arasında saygı duyulan bir insan; [[Hz. Peygamber]]’in (s.a.a) amcası, hamisi ve Kureyş’in büyük şahsiyetlerinden biri olduğu bildirilmiştir. <ref> İbn-i Esir, Usd’ul Ğabe, c.1, s.15.</ref> Annesi, Fatıma binti Esed<ref> Müfid, el-İrşad, c.1, s.2 .</ref> ve kardeşleri Talip, Akil, Cafer’dir. Kız kardeşleri ise, Hint veya Ümmü Hani, Cemane, Riyte veya Ümmü Talip ve Esma’dır. <ref> Meclisi, Bihar’ul Envar, c.19, s.57 .</ref>Tarihçiler, [[Ebu Talib]] ve Fatıma binti Esed’in evliliklerini, Haşimi bir kadın ve bir erkek arasında olan ilk evlilik olarak bilmişlerdir. <ref> Kanavat, Danişname-i İmam Ali (a.s), c.8, s.68 .</ref>Bu sebeple Hz. Ali (a.s) anne ve baba tarafından Haşimi olan ilk şahıstır. <ref> Mesahib, Dairet’ül Maarif-i Farsi, c.6, s.1760 .</ref>

İmam Ali'nin (a.s) yüz ve fiziksel özellikleri hakkında çeşitli kaynaklarda çok sayıda sözler söylenmiştir. Hz. Ali (a.s) orta boylu ve dolgun biriydi. İri siyah gözlere sahipti. Kaşları uzunca ve bitişikti. Güzel yüzlü ve. buğday tenli idi. Güler yüzlüydü.Sakalları gür ve güzeldi. Omuzları genişti. <ref> Emin, Sire-i Masuman, c.2, s.13.</ref> Bazı kaynaklara göre Hz. Resul-ü Ekrem (s.a.a) Hz. Ali'ye (a.s) "Betin" lakabını vermiştir ve bu da İmam Ali'nin (a.s) fiziksel açıdan şişman olarak algılanmasına neden olmuştur. Fakat bazı kaynakların naklettiğine göre, buradaki "Betin" lakabından "bilimle dolu" olması kastedilmiştir. <ref> Tusi, el-Emali, s.293 .</ref> Bu tefsiri onaylayan başka deliller de bulunmaktadır. Nitekim bazı ziyaretnamelerde İmam Ali (a.s) "Betin" sıfatıyla övülmesiyle maksadın şişman olmadığıdır. <ref> Nuri, Müstedrek’ül Vesail, c.18, s.152 .</ref><br />Ali b. Ebi Talib’in (a.s) bedeni gücü hakkında denilmiştir ki “O, her kimle dövüştüyse onu yere sermiştir. <ref> İbn-i Kuteybe, el-Maarif, 1407 h.k, s.121.</ref>” “[[Nehcü’l Belağa]]’nın Şerhi” kitabının yazarı İbn-i Ebi’l Hadid şöyle diyor: “İmam’ın fiziksel gücü, dillere destan olmuştur. Hayber kalesinin kapısını yerinden söküp bir kenara atmış, sonra bir kaç kişi bile onu kaldırıp tekrar yerine koymayı başaramamışlardır. Gerçekten büyük bir put olan Hubel putunu Kâbe’nin üstünden o yere atmıştır. Hilafet döneminde büyük bir taşı yerinden kaldırmış ve altından su akmıştır; oysaki ordunun tamamı bunu başaramamıştır.” <ref> İbn-i Ebil Hadid, Şerh-i Nehc’ül Belağa, c.1, s.21 .</ref>

Yaddaş-1:    “Mekke’de Beyt’ül Haram’da dünyaya geldi”. Mes’udi (vefat: 346 h.k.) İmam’ın (a.s) doğum yeri hakkında şöyle yazmıştır: “Dünyaya geldiği yer Kâbeydi.” .</ref> Hz. Ali’nin (a.s) Kâbe’de dünyaya gelişini Seyyid Murtaza, [[Şeyh Mufid]], Kutbu Ravendi, İbn-i Şehri Aşub gibi [[Şii]] âlimleri ve Hâkim Nişaburi, Hafız Genci Şafii, İbn-i Cevzi Hanefi, İbn-i Sabbağ Maliki, Halebi ve Mesudi gibi Sünni âlimleri tevatür haddinde bilmektedirler. <ref> Emini, Kitap, c.6, s.21-23 .</ref>

Hz. Ali (a.s) altı yaşında iken (Hicretten 17 yıl once) Mekke’de kıtlık baş göstermiş, [[Ebu Talib]] için kalabalık bir ailenin kıtlık döneminde geçimini sağlamak zor bir hal almıştı. <ref> İbn-i Hişam, el-Siret’ül Nebeviyye, c.1, s.162 .</ref> Bundan dolayı, [[Hz. Muhammed]] (s.a.a) ve iki amcası Abbas ve Hamza bu konuda Ebu Talib’e yardım etmeye karar verdiler. Bu sebeple Abbas Cafer’i, Hamza Talib’i ve Hz. Muhammed de (s.a.a) Hz. Ali’yi (a.s) kendi evine götürdü. <br />

Peygamber Efendimizin (s.a.a) [[bi’set]]inden sonra (Hicretten 13 yıl önce), Hz. Peygamber’e (s.a.a) iman getiren Hz. Ali (a.s) ilk erkek ve [[Hz. Hatice]] (s.a) ilk kadındı. <ref> Mesahib, Dairet’ül Maarif-i Farsi, c.2, s.1760 .</ref><ref> Şehidi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.13 .</ref> O dönemde Hz. Ali (a.s) on yaşındaydı ve Peygamber Efendimiz (s.a.a) ile birlikte [[Mekke]]’nin etrafındaki dağlarda gizlice [[namaz]] kılıyorlardı. <ref> Muadihah, Tarih-i İslam (Asr-ı Bi’set) s.64 .</ref><ref> Mesahib, Dairet’ül Maarif-i Farsi, c.2, s.1760 .</ref><br />

Peygamber Efendimiz (s.a.a) [[İslam]] dinine davetini Bi’setin üçüncü yılında açık olarak yaptıktan sonra, “Yevmud-Dar olayı” veya “İnzar-ı Eşere” diye meşhur olan yakın akrabaları davet olayında İmam Ali (a.s) Peygamber efendimizi (s.a.a) destekledi. Peygamber Efendimiz (s.a.a) cevap olarak onu kendi kardeşi, vasisi ve halifesi olarak niteledi. <ref> Muadihah, Tarih-i İslam (Asr-ı Bi’set) s.80 .</ref> Hicrette önce 6. yılda [[Müslüman]]lar, müşrikler tarafından Ebu Talib deresinde muhasara edilerek, alış-veriş ve gidiş-gelişten yasaklanmışlardı. Bu dönemde Ebu Talib, Peygamber Efendimizin (s.a.a) canını korumak için defalarca Hz. Ali’yi (a.s) onun yattığı yerde yatırmıştır. <ref> Şehidi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.14 .</ref> Muhasaranın kırılmasından bir sure sonra Hicretten 3 yıl önce, Hz. Ali (a.s) 19 yaşında babası Ebu Talib’i kaybetti. <ref> Kanavat, Danışname-i İmam Ali (a.s), c.8, s.99 .</ref> Ebu Talib’in ölümünden sonra Müslümanların durumları daha da zorlaştı ve Peygamber Efendimiz (s.a.a) [[Medine]]’ye hiret etme fikrine düştü.<br />

Hicret gecesi ve müşriklerin [[Peygamber]] Efendimizi (s.a.a) öldürme planlarını bilerek, Hz. Ali (a.s) 23 yaşında “Leylet’ül Mebit” diye meşhur olan gecede Peygamber Efendimizin (s.a.a) yattığı yerde yattı. <ref> Şehidi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.14 .</ref> Hz. Ali (a.s) birkaç gün sonra ve Peygamber Efendimizin (s.a.a) borçlarını ödedikten sonra, aralarında [[Hz. Fatıma]] (s.a) ve annesi Fatıma binti Esed’in de bulunduğu bir grupla Medine’ye gitti. <ref> Muadihah, Tarih-i İslam (Asr-ı Bi’set) s.155-158; Mesahib, Dairet’ül Maarif-i Farsi, c.2, s.1760 .</ref>

Peygamber [[Efendimiz]] (s.a.a) [[Medine]]’ye hicret yolunda Giba’ya ulaştığı zaman, Hz. Ali (a.s) ve beraberindekilerin ulaşmaları için, orada yaklaşık olarak 15 gün bekledi.<ref> Recebi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.161</ref> Medine’de Mescid’ün-Nebi’nin yapımından sonra, Peygamber Efendimiz (s.a.a) ilk hutbelerinde Muhacirler ve Ensar’ı birbilerinin kardeşi olarak akitlerini okudu ve Hz. Ali’yi (s.a) de kendi kardeşliği için seçti.<ref> Muadihah, Tarih-i İslam (Asr-ı Bi’set) s.188</ref><br />

[[Hicri kameri 2. yıl]]ında müşrikler ve [[Müslüman]]lar arasında [[Bedir savaşı]] meydana geldi. Bu savaşta düşman birliklerinden ve Kureyş’in ileri gelenlerinden birçoğu Hz. Ali (a.s) tarafından öldürülmüştü.<ref> Amuli, el-Sahih, c.5, s.60; Kanavat, Danışname-i İmam Ali (a.s), c.8, s.166; Şehidi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.16</ref> Bedir savaşından sonra,<ref> Ebul Ferec-i İsfahani, Mekatil’ut-Talibin, s.59</ref> Hz. Ali (a.s) 25 yaşında [[Hz. Fatıma]] (s.a) ile evlendi.<ref> Taberi, Tarih-i Taberi, c.2, s.410</ref> Hz. Fatıma’nın (s.a) başka isteyenlerinin olmasına karşın,<ref> İbn-i Sad, Tebekat’ul Kubra, c.8, s.16; Kazvini, Fatime’tüz-Zehra (s.a), s.192</ref> Peygamber Efendimizin (s.a.a) kendisi onların [[nikah]] hutbelerini okudu.<ref> İbn-i Şehraşub, Menagıb-i Âl-i Ebi Talib, c.3, s.350</ref><br />

Müşrikler, [[Hicretin 3. yıl]]ında Bedir savaşı yenilgisini telafi etmek için Müslümanlar aleyhine [[Uhud savaşı]]nı açtılar.<ref> Şehidi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.16</ref> İmam Ali (a.s) savaşı bırakmayan kimselerdendi ve Peygamber Efendimizin (s.a.a) canını koruyordu.<ref> Şehidi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.14</ref> Bu savaşta 16 yara aldığı söylenmişti.<ref> Mesahib, Dairet’ül Maarif-i Farsi, c.2, s.1760</ref> [[Kuleyni]] ve Taberi şöyle dediler: “La Seyfe illa zulfigar, la feta illa Ali” cümlesini Cebrail (a.s) bu savaşta Hz. Ali’nin (a.s) methi için söylemiştir.<ref> Taberi, Tarih-i Taberi, c.3, s.1027; Kuleyni, Kâfi, s.110; İbn-i Esir el-Kamil fid-Tarih, c.2, s.107</ref> Aynı yıl İmam Ali’nin (a.s) büyük oğlu [[İmam Hasan Muçteba]] (a.s) dünyaya gelmiştir.<ref> Kuleyni, Kâfi, c.1, s.461; Taberi, Tarih-i Taberi, c.2, s.537; Müfid, el-İrşad, c.2, s.5</ref><br />

[[Hicretin 5. yıl]]ında [[Hendek savaşı]] yaşandı<ref> İbn-i Hişam, el-Siret’ün-Nebeviyye, c.3, s.224; Taberi, Tarih-i Taberi, c.2, s.564</ref> ve Hz. Ali’nin (a.s) gayretleri sonucu Amr b. Abdevud’un ölümüyle sonuçlandı.<ref> Vakidi, el-Meğazi, c2, s.77-471; İbn-i Hişam, el-Siret’ün-Nebeviyye, c.3, 234-237; Taberi, Tarih-i Taberi, c.2, s.574-673; Müfid, el-İrşad, s.98-109; Tabersi, E’lam’ul Vera, c.1, s.379-382  </ref> Hz. Ali (a.s) ve [[Hz. Fatıma]]’nın (s.a) üçüncü çocukları olan [[Hz. Zeynep]] (s.a) bu yılda dünyaya geldi.<ref> İbn-i Esir, Usd’ul Ğabe, c.6, s.132; Kehale, E’lam’un-Nisa, c.2, s.91</ref><br />

[[Hicri kameri 8. yıl]]ında, 31 yaşında olan Hz. Ali (a.s), [[Peygamber]] Efendimizin (s.a.a) ordusunun sancaktarlığında, [[Mekke’nin fethi]] zamanında<ref> Miadihah, Tarih-i İslam (Asr-ı Bi’set), s.789</ref> ve [[Kabe]]’deki putların kırılmasında Peygamber Efendimize (s.a.a) yardımcı oldu.<ref> İbn-i Tavus, el-Teraif, c.1, s.80</ref> <br />

[[Tebük savaşı]] [[Hicri kameri 9. yıl]]ında yaşandı. Peygamber [[Efendimiz]] (s.a.a) ilk olarak Hz. Ali’yi (a.s) [[Medine]]’de kendi halifesi olarak ve ailesini koruması için seçti. Bu savaş, Hz. Ali’nin (a.s) hazır bulunmadığı tek savaştı.<ref> Müfid, el-İrşad, c.1, s.156; İbn-i Hişam, el-Siret’ün-Nebeviyye, c.4, s.163</ref>

Münafıkların çıkarmış oldukları söylentilerden sonra Hz. Ali (a.s) kendisini orduya ulaştırdı ve Peygamber Efendimizi (s.a.a) Medine’de bıraktıklarından haberdar etti. Peygamber Efendimiz (s.a.a) cevabında buyurdu: “Acaba benim yanımda senin makamın, Harun’un Musa’ya olan makamı gibi olmasından mutlu değilmisin?”<ref> Miadihah, Tarih-i İslam (Asr-ı Bi’set), s.926</ref> Bu söz “[[Menzilet hadisi]]” olarak meşhurdur.<ref> İbn-i Hambel, Müsnet, c.1, s.277; İbn-i Hambel, Müsnet, c.3, s.417; İbn-i Hambel, Müsnet, c.7, s.513; Buhari, Sahih-i Buhari, c.5, s.129; Müslim b. Hucac, Sahih-i Müslim, c.2, s.1870-1871; Tirmizi, Sünen-i Tirmizi, c.5, s.638,640-641; Nisai, Sünen-i Nisai, s.50-61; Hâkim-i Nişaburi, el-Müstedrek, c.3, s.133-134; Taberi, el-Riyaz’un-Nezret, c.3, s.117-119; İbn-i Kesir, el-Bidaye ven-Nihaye, c.5, s.7-8; Heysemi, Mecme’üz-Zevaid ve Membe’ül Fevaid, c.9, s.110; Eyni, Omdet’ul Kari, c.16, s.301; Suyuti, Tarih’ul Hulefa, s.168; Suyuti, Durr’ul Mensur, c.3, s.236,291; Muttaki, Kenz’ul Ummal, c.13, s.163,171-172; Mir Hamid Hüseyin, Ebegat’ul Envar, c.2, s.29-59; Şerefuddin, el-Muracaat, s.130; Hüseyni Milani, Nefehat’ul Ezhar, c.18, s.363-411</ref>

Hz. Ali (a.s) o yıl Peygamber Efendimiz (s.a.a) tarafından müşriklerin [[Mekke]]’deki toplanmalarında [[Tevbe Suresi|Beraat]] ayetini açıklamakla görevlendirildi<ref> Recebi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.209</ref> ve Hz. Ali (a.s) [[Kurban bayramı]] günü öğleden sonra bu ayeti açıkladı.<ref> Şehidi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.211</ref>   

Peygamber Efendimiz (s.a.a), [[hicri kameri 9. yıl]]ın [[Zilhicce ayı]]nın 24’ünde<ref> İbn-i Şehraşub, Menagıb, c.3, s.144</ref> Hz. Ali (a.s), [[Hz. Fatıma]] (s.a), [[İmam Hasan]] (a.s) ve [[İmam Hüseyin]] (a.s) ile birlikte Necran Hiristiyanlarıyla [[Mubahele]] olayına gitti.<ref> Mekarim Şirazi, Tefsir-i Numune, c.2, s.582; Recebi, Danışname-i İmam Ali (a.s) c.8, s.213  </ref>

Peygamber [[Efendimiz]] (s.a.a) [[İslam]]’a davet için Hz. Ali’yi (a.s) [[hicri kameri 10. yıl]]ında Yemen’e gönderdi.<ref> Amuli, Siret’un-Nebi, c.4, s.319</ref> Aynı yıl Peygamber Efendimiz (s.a.a) [[hac]]ca gitti<ref> Taberi, Tarih-i Taberi, c.3, s.148; İbn-i Sad, Tebegat’ul Kubra, c.2, s.131; Vakidi, el-Meğazi, c3, s.1089</ref> ve Hz. Ali (a.s) kendisini Yemen’den Peygamber Efendimize (s.a.a) ulaştırarak Mekke’de onunla buluştu.<ref> Miadihah, Tarih-i İslam (Gosteriş-i Kalemru Hilafet-i İslami), s.7</ref>Peygamber Efendimiz (s.a.a) Hac farizasından sonra “[[Gadir-i Hum olayı]]” olarak meşhur olan [[Gadir-i Hum]] bölgesinde Hz. Ali’yi (a.s) kendi halife ve vasisi olarak seçti.<ref> Ayyaşi, Kitab’ut-Tefsir, c.1, s.4</ref>  O zaman, Hz. Ali (a.s) 33 yaşındaydı.

[[Peygamber Efendimiz]] (s.a.a) [[hicri kameri 11. yıl]]ın [[Safer]] ayında dünyadan gitti. [[Şia]]ların inancına göre Hz. Ali (a.s) Peygamber Efendimizin rihletinden sonra, 34 yaşındayken [[İmamet]]’e ulaştı. Hz. Ali (a.s), Peygamber Efendimizin (s.a.a) [[kefen]]leme ve [[defin]] işleriyle meşgulken [[Sakife]]’de bir grup, [[Ebu Bekir]]’i hilafete seçtiler. Ebu Bekir’in hilafetinden sonra İmam Ali (a.s) ilk olarak biat etmekten sakındı ama sonunda ona biat etti. [[Şia]]lar bu biatın mecburiyet üzerine olduğuna inanmaktadırlar. [[Şeyh Müfid]], İmam Ali’nin (a.s) kesinlikle biat etmediğine inanmaktadır. Şia’nın inancına göre halifenin adamları biat almak için [[Hz. Fatıma]]’nın (s.a) yaralandığı ve çocuğunu düşürdüğü olayda Hz. Ali’nin (a.s) evine saldırdılar.  Ebu Bekir, bu günlerde [[Fedek]]’i gasbetti ve Hz. Ali (a.s) Hz. Fatıma’nın (s.a) hakkını aramasını destekledi. Hz. Fatıma (s.a), eve saldırılma olayında sonra hastalanarak yatağa düştü ve kısa bir süre sonra [[hicri kameri 11. yıl]]ında [[şehadet]]e ulaştı.

[[Hicri kameri 13. yıl]]ında Ebu Bekir öldü ve onu vasiyeti gereğince [[Ömer b. Hattab]] halife oldu. Ömer, [[hicri kameri 14. yıl]]ın [[Muharrem]] ayında Sasaniler ile savaşmak için [[Medine]]’den ayrıldı ve “Serar” denilen topraklarda çadır kurdu. O, kendisi orduya komuta etmek için ayrıldığında Medine’de kendi yerine İmam Ali’yi bıraktı. Ama İmam Ali (a.s) gibi bazı [[sahabe]]lerle meşveret ettikten sonra bu kararından vazgeçerek, Sa'd b. Ebi Vakkas’ı kendi yerine savaşa gönderdi. İbn-i Esir’e isnat edilen nakilde Muadihah şöyle diyor: Hz. Ali (a.s) ikinci halifenin ilk yıllarından başka olan dönemde kadılık makamındaydı. [[Hicri Kameri 16. Yıl|Hicri kameri 16.]] (ya [[Hicri Kameri 17. Yıl|17.]]) yılında Hz. Ali’nin (a.s) önerisi ve Ömer’in kabul etmesile [[Peygamber]] Efendimizin (s.a.a) [[Mekke]]’den [[Medine]]’ye hicreti [[İslam]] Tarihinin başlangıcı unvanıyla belirlendi.

[[Ömer]], [[hicri kameri 17. yıl]]ında Beyt’ül Mukaddes’i fethetmek için Şam yoluna yöneldi ve İmam Ali’yi Medine’de kendi yerine bıraktı. Ömer, aynı yılda ısrar ve tehditten sonra İmam Ali’nin (a.s) kızı Ümmü Kulsum ve Fattma ile evlendi. Ömer’in [[hicri kameri 18. yıl]]daki Şam yolculuğunda Hz. Ali’nin (a.s) onun yerine bakması tekrarlandı. Ömer, kendisine süikast girişiminden sonra ve [[hicri kameri 23. yıl]]daki ölümünden önce, kendisinden sonra halifeyi tayin edecek, Hz. Ali’nin de (a.s) bulunduğu altı kişilik bir şura oluşturdu. Ömer, şurada belirleyici şahıs olarak Abdurrahman b. Avf’u belirledi. Abdurrahman ilk olarak, İmam Ali’den (a.s) [[Allah]]’ın kitabına, Peygamber Efendimizin (s.a.a) sünnetine ve [[Ebu Bekir]] ve Ömer’in ameline uyarak hilafet görevini üstlenmesini istedi. Ama İmam Ali (a.s) Şeyheyn’in (Ebu Bekir ve Ömer) amellerine uymayı kabul etmeyerek, şöyle dedi: “Kendi ilim, güç ve içtihadım doğrultusunda Allah’ın kitabına ve [[Allah Resul-ü]]’nün (s.a.a) sünnetine amel etmeği ümit ediyorum”. Daha sonra Abdurrahman söylenen şartları [[Osman b. Affan]]’dan istedi. Onun kabul etmesinden sonra, onun hilafet görevini üstlenmesini istedi.

Muadihah, “El-Muntezem” kitabında İbn-i Cevzi’den nakledilene dayanarak şöyle diyor: Hz. Ali (a.s) [[hicri kameri 24. yıl]]ında yine kadılık görevini üstlenmişti. Osman, hicri [[kameri 25. yıl]]ında [[Kur’an]]’ın bir araya toplatılması ve yazımı emrini vermişti. Suyuti, İmam Ali’den (a.s) “Kur’an’ın bir araya toplatılması ve yazımı kendisiyle yapılan meşveretle olmuştur” şeklinde naklediyor. [[Hicri kameri 26. yıl]]ında İmam Ali’nin (a.s) beşinci oğlu olan [[Abbas b. Ali]] (a.s) dünyaya geldi. [[Hicri kameri 35. yıl]]ında [[Medine]] halkı [[Osman]]’dan razı olmamaları sonucu onun evini muhasara etmişlerdi. Hz. Ali (a.s) bu olaydan önce Medine’den çıkmıştı. Muadihah, bu Medine’den ayrılmayı Osman’ın istemesi olarak bilmektedir. Ehli Sünnet kaynaklarına göre İmam Ali (a.s) Haseneyn’i (a.s) (İmam Hasan (a.s) ve İmam Hüseyin (a.s)) halifeyi korumaları için bırakmıştı. Ama ayaklanmacılar sonunda Osman’ı öldürdüler. [[Osman’ın Öldürülmesi Meselesi|Osman’ın ölümü]]nden sonra halk, halifeleri olması için İmam Ali’nin (a.s) yakasını tuttular.

[[Hz. Fatıma]] (s.a), İmam Ali’nin (a.s) ilk eşi ve [[Hz. Peygamber]] Efendimiz'in (s.a.a) kızıdır. Hz. Ali’den (a.s) önce [[Ebu Bekir]], [[Ömer İbn-i Hattap]] ve Abdurrahman b. Avf gibiler Hz. Peygamber-i Ekrem (s.a.a) kızıyla evlilik için hazır olduklarını bildirmişler, ancak Hz. Peygamber (s.a.a) Hz. Zehra’nın (s.a) [[nikâhı]] konusunda [[vahiy]] beklediğini ve onlara olumsuz cevap buyurmuştur.

*'''Leyla ve Esma binti Umeys''': Ümmü’l Benin’den sonra, Mesud b. Halid’in kızı Leyla ve Esma binti Umeys Has’ami ile evlenmiştir. Yahya ve Avn Hz. Ali’nin (a.s) bu eşinden olma çocuklarıdır.<br />

*'''Havle''': Cafer b. Kays Hanefi’nin kızı Hule,  Hz. Ali’nin (a.s) bir diğer eşidir. Muhammed b. Hanefiye adlı oğlu bu eşindendir.<br />

*'''Ümmü Said ve Muhayyat''': Hz. Ali (a.s) ayrıca Urve b. Mesut Sakafi’nin kızı Ümmü Said ve Emri’l Kays b. Adiy Kelbi’nin kızı Muhayyat’la da evlenmiştir.<br />

[[Şeyh Mufid]], “İrşad” kitabında Hz. Ali’nin (a.s) çocuklarından 27’sinin adlarını zikretmekte ve “Muhsin” adında bir başka çocuğunun düşmesiyle İmam Ali’nin (a.s) çocuklarının sayısı 28’dir. İmam Ali’nin (a.s) çocukları annelerine dikkatle aşağıdaki çizelgede gelmiştir:  

Uhud Savaşında, müşriklerin savaşta zafer kazanmasından sonra [[Müslüman]]ların birçoğu savaş meydanından kaçarak, Peygamber Efendimizi (s.a.a) yalnız bıraktılar. Hz. Ali (a.s) sınırlı sayıda olan askerlerle kaçmayarak, Peygamber Efendimizi (s.a.a) korudu. İmam Ali’nin (a.s) kendisi bu olayı şöyle naklediyor: “Muhacir ve Ensar evlerine doğru kaçıyorlardı ama ben bedenimde yetmiş tane yara almama rağmen [[Allah Resul-ü]]’nü (s.a.a) koruyordum”.  

Şia ve Ehli Sünnet  kaynaklarının nakline göre, İmam Ali’nin (a.s) fedakârlıkları neticesinde Cebrail (a.s) nazil olup, Hz. Ali’nin (a.s) özveri ve fedakârlığını Hz. Peygamber'in (s.a.a) yanında överek, şöyle dedi: “Bu, onun gösterdiği fedakârlığın nihayetidir.” Hz. Resulullah (s.a.a) da Cebrail’i tasdik ederek, şöyle buyurdu: “Ben Ali’denim, o da bendendir.” Sonra gökyüzünde bir ses şöyle yankılandı: “Ali’den başka yiğit, Zülfikar’dan başka kılıç yoktur.”<ref> İbn Esir, el-Kamil fi’t Tarih, c. 2, s. 107.</ref><br />

[[Hz. Peygamber]] (s.a.a) [[Medine]]’nin savunması konusunda ashabıyla istişare ettiğinde, [[Selman-ı Farisi]] düşmanlar ile aralarında engel oluşturması için Medine çevresine hendek kazılması önerisinde bulundu. İki ordu kaç gün hendeğin iki tarafında karşı karşıya kaldılar ve bazen birbirlerine taş ve ok atıyorlardı. Sonunda müşriklerin ordusundan olan Amr b. Abduved birkaç kişiyle birlikte hendeğin en dar yerinden atlamayı başardı. Amr b. Abduved’in kaç defa kendisine rakip ve Müslümanların sessiz kalmasından sonra Hz. Ali (a.s) Amr ile savaşmak için Hz. Peygamber Efendimiz'den (s.a.a) istekte bulundu. Hz. Peygamber de (s.a.a) onun bu isteğini kabul etti. Hz. Ali (a.s) Amr ile savaşmaya başladıktan sonra onu yere sererek öldürdü. Bunun üzerine Allah Resul-ü şöyle buyurdu:

Hayber Savaşı, [[Hicretin 7. yıl]]ının [[Cemaziyülevvel]] ayında gerçekleşti. Hayber Yahudilerinin Hendek savaşında [[müşrik]]leri [[Müslüman]]lara karşı tahrik etmelerinden dolayı, Hz. Peygamber [[Efendimiz]] (s.a.a) Yahudilerin kalelerine saldırı emri verdi. [[Ebu Bekir]] ve [[Ömer]] gibi kimseler Yahudilerin kalelerini fethedemeyince Peygamber Efendimiz (s.a.a) şöyle buyurdu: “Yarın sancağı öyle birine vereceğim ki [[Allah]] ve Resul-ü onu sever, o da Allah ve Resul-ünü sever.” Sabah vakti Hz. Ali’yi (a.s) çağırarak, sancağı ona verdi.  [[Şeyh Müfid]]’in naklettiğine gore Hz. Ali (a.s) meydana çıktı. Kale kapılarından birini yerinden sökerek, savaşın sonuna kadar onu kendisine kalkan olarak kullandı.  

[[Allah Resul-ü]] (s.a.a) [[Hicretin sekizinci yıl]]ında [[Ramazan]] ayının başlarında [[Mekke]]’yi fethetmek için [[Medine]]’den yola çıktı. [[Hz. Peygamber]] (s.a.a) başlangıçta Sa’d b. Ubade’nin elinde olan sancağı, intikam alma konulu konuşmalarından dolayı onun elinden alarak, Hz. Ali’ye (a.s) verdi. Mekke’nin fethinden sonra, Peygamber Efendimiz (s.a.a) [[Kabe]]’nin içindeki putları kırdı ve daha sonra Hz. Ali’ye (a.s) omzuna çıkarak, Hazai putunu Kâbe’nin üzerinden aşağı atması için emir verdi.  

Hz. Ali’nin (a.s) Hz. Peygamberin (s.a.a) yanında yer almayıp ve katılmadığı tek savaş Tebük Savaşıdır. Hz. Ali (a.s) [[Hz. Peygamber]] Efendimiz'in (s.a.a) emri ile gıyabında münafıkların komplolarına karşı şehri korumak için [[Medine]]’de kalmıştır.  

Hz. Muhammed (s.a.a) Mekke’nin fethi ve Huneyn savaşında zafere ulaştıktan sonra, hicri kameri 8. Yılda kendi davetinin yayılmasına çalıştı ve Muaz b. Cebel gibi kimseleri Yemen’e gönderdi. O bazı konuların halledilmesi için geri döndü. Daha sonra Peygamber (s.a.a) Halid b. Velid’i gönderdi.Ama o da işi ilerletemeyerek, altı ay kaldıktan sonra geri döndü. O zaman Allah Resulü (s.a.a) Hz. Ali’yi (a.s) çağırarak, bir mektupla birlikte Yemen’e gönderdi. Hz. Ali (a.s) mektubu Yemen halkına okuyarak, onları Tevhid’e davet etti.Onun çalışmaları sonucunda Hemdan kabilesi müslüman oldu.Hz. Ali (a.s) onların müslüman oldukları haberini Hz.Peygamber’e (s.a.a) rapor etti.Hz. Peygamber (s.a.a) sevinerek, Hemdanlılara dua etti.<ref> Taberi, Tarih’ül ümem vel Muluk, (Tarih-i Taberi), c.3, s.131-132, 1387 h.k; Zehebi, Tarih’ul İslam, c.2, s.690-691, 1409 h.k; Müfid, el-İrşad, c.1, s. 26, 1413 h.k.</ref> Başka raporlarda Hz. Ali’nin (a.s) Mezhec kabilesi ile yaptığı savaştan bahsedilmektedir.Söylene raporlara göre, Hz. Ali (a.s) onların topraklarına giderek, onları İslam’a davet etmiş ve Kabul etmedikleri için savaşa kalkmışlardır.Onlarla savaşmış ve onların kaçmalarından sonra yeniden İslam’a davet etmiştir.Savaş ganimetlerini toplayarak, Necran’ın sadakaları ile birlikte Hac mevsiminde Hz. Peygambere’e (s.a.a) vermiştir.<ref> İbn-i Sad, Tebekat’ul Kubra, c.2, s.128-129, 1410 h.k; Vakidi, Muhammed b. Ömer, Kitab’ul Meğazi, c.3, s.1802-1803, 1409 h.k.</ref>  Hz. Peygamber (s.a.a) Yemen’de kadılık görevini de Hz. Ali’ye (a.s) vermiş ve başarılı olması için ona dua etmiştir. Tarih kaynakları, bu kadılık görevinde verilen kararların örneklerini sunmuşlardır.<ref> Ahmed b. Muhammed b. Hambel, Müsned-i Ahmed b. Hambel, c.2, s.225, 1421 h.k; Hâkim-i Nişaburi, el-Müstedrek elas-Sahiheyn, c.3, s.145, 1411 h.k. </ref>

Hicri kameri 10.yılda İslam Peygamberi (s.a.a) hicretten sonra ilk olarak Temettü haccı yapma kararı almıştır. Bu karar müslümanlara ulaşınca birçokları Hz. Peygamber (s.a.a) ile birlikte Hac için yola düşmüşlerdir.Yemen’e Cihat  için gitmiş olan Hz. Ali’ye (a.s) mektup yazarak, onu da hacca çağırdı.  

İslam Peygamberi’nin (s.a.a) rihletinden sonra, Hz. Ali (a.s) Hz. Peygamber’in (s.a.a) vasiyeti üzerine  ve Ben-i Haşim’in yardımlarıyla kefenleme ve defn işleriyle meşguldü.Ensar, Kureyş’in gazvelerde öldürülenlerin intikamını onlardan almak isteyeceği korkusu gibi delille ve yine şu delille ki Kureyş’in Hz. Peygamber’in (s.a.) tavsiyesiyle İmam Ali’nin halifeliği konusunda başka bir şeyi kabul etmeyeceklerini bildiklerinden,Ensar arasından Hz. Peygamber’in (s.a.a) halifesini seçmek için Sakife-i Ben-i Saide’de bir toplantı düzenlediler.<br />

İmam Ali’nin (a.s) yaşam dönemi çalkantılı şartlarla İslam tarihinin genelinde oldukça hassas ve etkilidir. Özellikle onun hilafete ulaşmasından sonra Müslümanlar arasında oldukça fazla ihtilaflar meydana gelmiştir. Abdurrahim Kanavat, “İmam Ali (a.s) Danışnamesi” kitabında şu inançtadır ki Hz. Peygamber (s.a.a) ve Hz. Ali (a.s) alanında birçok ihtilafın kaynağı, Abdumenaf’ın çocukları arasında ve Kureyş’in içinde olankabile ve hanedan rakabetleridir. O, Abdumenaf’ın çocukları ve torunları arasında olan ihtilaflara işaretle Mekke’deki pozisyonları elde etmek için,  Ben-i Haşim’in Ben-i Ümeyye karşısındaki zayıf konumundan Abdulmuttalip’ten sonra konuşmuş  ve açıklamıştır ki İmam Ali’ye (a.s) hilafetinin başlamasından itibaren Ben-i Ümeyye’nin (Muaviye) baskıları, Abdulmuttalip hanedanı ile Herb (Muaviye’nin büyük babası) hanedanı arasında olan aile rakabetleri en yüksek dereceye ulaşmıştır. Ben-i Ümeyye bu yolda öyle bir yere ulaşmıştır ki Hz. Ali’nin (a.s) babası Ebu Talib’in imanını şüphe altına almıştır. Bu maskılar, 100 yıl sonraya kadar ve Abbasiler’in hükümetinin başlamasına kadar devam etmiştir. Kanavat’ın deyişine göre, bu baskılar Abbasiler döneminde de başka bir yöntemle devam etmiştir. Öyle ki Abbasilerin nesebi, Hz. Peygamber’in (s.a.a) amcası olan Abbas b. Abdulmuttalib’e ulaşmaktadır. O, ilk olarak Müslüman değildi ve hatta Bedir savaşında Hz. Peygamber’in (s.a.a) eliyle esir edilmiştir. Abbasiler, Alevilerin iftihar ve faziletleri karşısında aşağılanmış hissetmekteydiler.  

Bedir savaşı, İmam Ali’nin (a.s) zamanındaki bazı siyasi ve sözlü olan tartışmaların kaynağını oluşturan önemli gelişmelerden bilinmektedir.  İmam Ali (a.s) Bedir savaşında müşriklerin öldürülmesinde en fazla paya sahipti. Öyle ki Vakidi, İmam Ali’nin (a.s) eliyle öldürülenleri 22 kişi, İbn-i Ebil Hadid 35 kişi (öldürülenlerin yarısı) ve Şeyh Müfid, 36 kişi olarak zikretmişlerdir.  “Danışname-i Cihan-ı İslam” kitabında Hasan Tarimi, “Ebu Cehil” gibi Kureyş’in büyüklerinden 13 kişinin İmam Ali’nin (a.s) eliyle öldürüldüğüne inanmaktadır. Bu yenilgi ve tanınmış kişilerin öldürülmesi Kureyş müşrikleri için ağır bir yenilgi olduğundan onların itibar ve heybetine darbe vurmaktadır.  Tarihi şahitler gereğince Kureyşliler Bedir gününden itibaren İmam Ali’ye (a.s) kin gütmeğe başladılar ve hatta Müslüman olduktan sonra şiirler okuyarak, Kureyş halkını Hz. Ali (a.s) ile savaşa ve ona ettikleri biatı kırmağa teşvik ediyorlardı.  Hz. Peygamber’in (s.a.a) yaranlarından hiç kimseyi İmam Ali (a.s) kadar düman bilmemekteydiler.  İmam Ali’nin (a.s) safında olan bazılarının ona karşı hasadetleri de Bedirden sonra ve bu hasadetlerin düşmanları kinleriyle aynı tarafta olması, sonraları Hz. Peygamber’in (s.a.a) halifesi ve Müslümanların geleceği konusunda etkili olduğu bilinmektedir.  

Seyyid Hasan Fatimi “Danışname-i İmam Ali (a.s)” kitabında Hz. Peygamber’in (s.a.a) İmam Ali’ye (a.s) olan ilgisini de Kureyş’in hasadet ve kin gütme sebeplerinden biri olarak bilmektedir.  Fatimi’nin dediğine göre, Sakife olayı ve sonrasındaki gelişmeler, Ebu Bekir’in Hz. Peygamber’in halifesi olarak seçilmesi, Onun rihletinden önce de olduğu ve bir grubun Hz. Ali’yi (a.s) görevden almak için program yaptıklarını göstermektedir.  Fatimi’nin inancına göre, münafıkların darbe alması ile İmam Ali’nin (a.s) kılıcından hesadet edenler bir taraftan ve Kureyş muhacirlerinin Medine Ensarından yedikleri darbe diğer taraftan, Ensar’ı Hz. Peygamber’in halifesini kendi aralarından seçmeğe itmiş ve Ebu Bekir ve diğer Medineli Kureyşlilerde bu fırsattan yararlanmışlardır. Oysaki Emir’ül Müminin Ali (a.s) Hz. Peygamber’i (s.a.a) kefenleme ve defin halindeydi.

Ebu Bekir’in hilafete başlamasıyla Ehlibeyt (a.s) için acı olaylar yaşandı. Örneğin Hz. Ali’nin (a.s) evine saldırı düzenlenmesi ve Ebu Bekir için biat alınması, Fedek’in gasp ve tasarruf edilmesi  ve Hz. Fatıma’nın (s.a) şehadeti gibi.

Hz. İmam Ali’nin (a.s) biat etmeye yanaşmaması ve Ebu Bekir’in hilafetine muhalefet eden bir grup sahabenin varlığı Ebu Bekir ve Ömer için ciddi risk ve tehlikeye dönüşmüştü. Bundan dolayı Ebu Bekir ve Ömer bu tehlikeye son verme kararı aldılar.Bunu Hz. Ali b. Ebi Talib’den (a.s) Ebu Bekir’e zorla biat alarak sonlandırmak istediler. Ebu Bekir, Kunfuz’u biat alması için Hz. İmam Ali’nin (a.s) evine kaç kere gönderdiyse de İmam Ali (a.s) kabul etmedi. Bunun üzerine Ömer, Ebu Bekir’e “Kendin kalk ve Ali b. Ebi Talib’e gidelim” dedi. Bunun üzerine Ebu Bekir, Ömer, Osman, Halit İbn-i Velid, Muğayre b. Şu’be, Ebu Ubeyde Cerrah ve Kunfuz, Hz. Ali’nin (a.s) evine gittiler.Bu grup evin kapısına varınca,Hz. Zehra’ya (s.a) hakaret ettikten sonra evin kapısını Hz. Zehra’ya (s.a) çarptırarak, kapı ve duvar arasında olduğu sırada Hz. Zehra'ya (s.a) kırbaç ile vurdular.  İmam Ali’ye (a.s) de saldırarak, onu sürükleyerek evden Sakife’ye kadar götürdüler. İmam Ali’yi (a.s) Mescide götürdükten sonra, ondan Ebu Bekir’e biat etmesini istediler. İmam (a.s) şöyle buyurdu: “Ben, hilafete sizden daha layığım ve size biat etmeyeceğim. Sizin bana biat etmeniz daha uygundur.Çünkü sizler Peygamber’e (s.a.a) yakın olduğunuz iddiasıyla hilafeti Ensar’dan aldınız ve şimdi onu bizden gasp ediyorsunuz”.  

Bu biatın zamanı konusunda tarihçiler arasında görüş ayrılığı vardır. Bir grubu Hz. Ali’nin (a.s) biatını Hz. Fatimet’üz-Zehra’nın (s.a) şehadetinden sonra, bazıları kırk gün sonra ve başka bir grup ise, 6 ay sonra bilmektedirler. Ama şeyh Müfid, İmam Ali b. Ebi Talip (a.s) Ebu Bekir’e hiçbir zaman biat etmediğine inanmaktadır.  

Birkaç kişi dışında Ensar’ın tümü Hz. Ali’ye (a.s) biat ettiler. Muhalefet edenler şunlardı: Hassan b. Sabit, Ka’b b. Malik, Meslemet b. Muhalled, Muhammed b. Mesleme ve Abdullah b. Ömer, Zeyd b. Sabit ve Usame b. Zeyd gibi Osman’nın yaranlarından olan birkaç kaç kişi.  İmam Ali’nin (a.s) halkın biatine neden yanaşmadığı sorusuna gelince, Nehc’ül Belağa’nın hutbelerinden birinde gelmiştir ki İmam Ali (a.s) rehberlik edebileceği ve kendi ölçü ve maneviyatını icra edeceği mevcut olan toplumun bildiğinden daha fesat bir halde olduğudur.  

[[Osman]] muhasara altına alındığında Muaviye ona yardım edebileceği halde ona yardım etmemişti ve onu Şam’a götürerek işleri kendi lehine çevirmek istiyordu. Muaviye Osman öldürüldükten sonra Şamlıların gözünde Hz. Ali’yi (a.s) Osman’ın katili olarak tanıtmaya çalışıyordu. İmam Ali (a.s) işe koyulur koyulmaz Muaviye’ye mektup yazmış ve ondan kendisine biat etmesini istemiştir. Fakat Muaviye bahaneler üreterek ilk önce yanında dolaşan Osman’ın katillerini bana gönder ben onlara kısas uygulayayım, eğer böyle yaparsan sana biat ederim demiştir. İmam Ali (a.s) bu yazışmanın ve Muaviye’ye elçiler göndermesinin ardından Muaviye’nin kendisiyle savaşma niyetinde olduğunu anladı. Bunun üzerine ordusunu Şam’a doğru harekete geçirdi. Diğer taraftan ise Muaviye kendi ordusunu harekete geçirdi. Her iki ordu da Sıffin yakınlarında mevzi aldılar. İmam Ali (a.s) savaşın patlak vermemesi için mümkün olan her yola başvurdu. Dolayısıyla yeniden mektup yazışmaları yaşanmış, ancak bir sonuç alınamamıştır. Sonunda savaş Hicrî otuz altı yılında başladı.<ref>Şehidi, Ali’nin dilinden Ali kitabından telhis, s. 113–121.</ref>

Eğer son saldırı gerçekleşmiş olsaydı İmam Ali’nin (a.s) ordusu savaşı kazanmış olacaktı. Ancak Muaviye, Amr b. As’la yaptığı görüşmelerin ardından hile yoluna başvurdu. Yanlarında bulunan [[Kur’an]]ları mızrakların ucuna taktırarak Hz. Ali’nin (a.s) ordusunu Kur’an’ın hükmüne çağırmaları emrini verdi. Bu hile ve aldatmaca sonuç vermiş ve Hz. Ali’nin (a.s) ordusunda bulunan Kur’an karileri İmamın (a.s) yanına giderek: Bizler bu insanlarla savaşamayız, onların dediklerini kabul etmeliyiz, demişlerdi. Her ne kadar İmam Ali (a.s) bunun onların savaştan kaçmak için başvurdukları bir hile olduğunu söylese de fayda etmemiştir.<ref>El-Miyar ve’l Muvazine, s. 162; Şehidi’den naklen, Ali’nin dilinden Ali, s. 122.</ref>

Emirilmüminin [[Hz. Ali]]’nin (a.s) çocukları [[İmam Hasan]], [[İmam Hüseyin]] ve Muhammed b. Hanifiyye, Abdullah İbn Cafer’le birlikte gece vakti Gariyin (Şimdiki [[Necef]]) denen yerde İmam'ı toprağa verdiler ve kabri gizlediler.<ref>El-Mufid, Muhammed b. Muhammed b. Numan, el-İrşad, Kum, Said b. Cubeyr, 1428 k. S. 27–28.</ref>  Çünkü Emeviler ve Hariciler eğer Hz. Ali’nin (a.s) kabri şeriflerinin yerini bilecek olsaydılar naaşını kabirden çıkarıp saygısızlık yapabilirlerdi.<ref>Abdulkerim b. Ahmed b. Tavus, Ferhetu’l Gara, s. 93; Meclisi, Bihar, c. 42, s. 222; Mukaddesi, Yadullah’tan naklen, Baz Pejuhi tarih veladet ve şahadeti Masuman (a.s), Kum, İslami Kültür ve Bilimler Araştırması, 1391, s. 239–240.</ref>

İmam Ali (a.s) hicri kameri 40.yılda şehadete ulaştı ve vasiyeti gereğince gizlice defn edildi. İmam Ali’nin (a.s) kabrinin gizli kalması yaklaşık olarak bir asır devam etti. Hz. Ali’nin (a.s) kabrinin gizli kalması için vasiyet etmesinin nedeni, Havariç ve Münafıkların naaşını kabirden çıkararak ona saygısızlıkta bulunacaklarından çekiniyor olmasından dolayıdır.<ref>Meclisi, c. 42, s. 338; Kutbu Ravendi, el-Haraicu ve’l Ceraih, c. 1, s. 234; Mufid, İrşad, c. 1, s. 10.</ref>

Emevilerin güç olarak zayıflamasından sonra, o hazretin kabr-i şeriflerinin gizli kalma sebebi ortadan kalmış oldu ve onun kabrinin bulunduğu yerin açıklanması için ortam oluştu. İmam Ali’nin (a.s) kabrinin yerini yalnızca çocukları ve has yarenleri bilmekteydi. [[İmam Cafer Sadık]] (a.s) Abbasi halifelerinden Mansur’un zamanında hicrî 135. Yılda ilk kez Hz. Ali’nin (a.s) kabri şeriflerinin yerini açıklayarak Necef’teki kabrin yerini göstermiştir.<ref>Mufid, İrşad, s. 13.</ref>

[[Hz. Peygamber]] (s.a.a) [[Medine]]’ye girdikten sonra önce Muhacirler arasında, daha sonra Muhacir ve Ensar arasında kardeşlik akdi kıydı. Her ikisinde de Hz. Ali’ye : “Sen dünya ve [[ahiret]]te benim kardeşimsin,” diyerek aralarında [[Kardeşlik Ayeti|kardeşlik akdi]] kıydı.<ref>İbn Abdulbirr, el-İstiyab, el-Emin’in nakli ile A’yanu’ş Şia, Beyrut, Daru’t Tearif Lilmetbuat, 1418 k/1998 m. C. 2, s. 27.</ref>

[[Hicrî yedinci yıl]]da gün</nowiki>lerden bir gün [[Hz. Peygamber]]'le (s.a.a)  Hz. Ali (a.s) öğlen [[namaz]]ını kıldılar ve [[Hz. Resulullah]] (s.a.a) Hz. Ali’yi (a.s) bir iş için görevlendirdi, ama Hz. Ali ikindi namazını kılmamıştı. Hz. Ali (a.s) geri dönünce, Peygamber Efendimiz başını Hz. Ali’nin (a.s) kucağına koyarak uyudu. Bu sırada güneş batmıştı. Hz. Peygamber (s.a.a) uykudan uyanınca “Allah’ım! Senin kulun Ali, kendisini Peygamberi için korudu, güneşi onun için geri döndür.” diye dua etti. Bu sırada güneş geri döndü. Hz. Ali (a.s) kalkarak [[abdest]] aldı ve ikindi namazını kıldı.Sonra güneş yeniden battı.<ref>Emini, c. 3, s. 140; Şuşteri, İhkaku’l Hak, c. 5, s. 522.</ref>

[[Tövbe suresi]]nin ilk ayetleri ‘[[Müşrik]]lerin [[tevhit]] inancına inanmaları ve [[Müslüman]]ların zümresine katılmaları, ancak inat etmeleri durumunda savaşa hazırlıklı olmaları ve her nerede tutuklanırlarsa öldürüleceklerini bilmeleri gerektiğine dair kendilerine dört ay süre tanınması’ hakkında indiğinde [[Hz. Peygamber]] (s.a.a) [[hac]] merasimine katılma düşüncesinde değildi. Bundan dolayı ilahî emir gereği: ‘Bu emri Peygamberin kendisi veya ondan olan birisi insanlara ulaştırmalı ve bu iki kişi dışında kimsenin bu iş için salahiyetinin olmadığı’  belirtilince,<ref>İbn Hişam, c. 4, s. 545.</ref> [[Hz. Muhammed Mustafa]] (s.a.a) Hz. Ali’yi (a.s) çağırarak ondan [[Mekke]]’ye gitmesini ve Mina’da [[Kurban Bayramı]] günü [[Beraat suresi]]ni Müşriklere tebliğ ederek ulaştırmasını istedi.<ref>Taberi, c. 6, cüz, 10; İbn Hişam, c. 4, s. 188–190.</ref><br />

[[Hz. Peygamber Efendimiz]] (s.a.a) Hz. Ali’nin (a.s) kapısı dışında Mescid-i Nebi’ye bakan tüm kapıların kapatılmasını emretti. Bunun nedenini sorduklarında [[Efendimiz (s.a.a)]] şöyle buyurdu: ''“Ben Ali’nin kapısı dışında tüm kapıların kapatılması için görevlendirildim, ama bu konuda tartışmalar yaşandı. [[Allah]]’a andolsun ki hiçbir kapıyı kapatıp, açmadım, ancak bu iş için görevlendirilmiş ve ona itaat etmişimdir.”''<ref>Mutakki Hindi, c. 6, s. 155.</ref>

[[Hicrî]] [[onuncu yıl]]ında [[Mübahele]] günü, [[Allah]]’ın yalancılara azap etmesi için [[Müslüman]]larla Necran Hristiyanları arasında lanetleşme yapılması kararlaştırıldı. Bu amaçla, [[Peygamber Efendimiz]] (s.a.a), [[Hz. Ali]], [[Hz. Fatıma]], [[Hz. Hasan]] ve [[Hz. Hüseyin]]’i (a.s) kendisiyle beraber sahraya götürdü. Hristiyanlar Peygamber'in (s.a.a) kendisinden çok emin bir şekilde yalnızca en yakınlarını kendisiyle getirdiğini görünce, korkarak cizye ödemeyi kabul ettiler.<ref>Suyuti, ed-Durru’l Mensur, 61. Ayetin açıklaması, Zamahşeri, Al-i İmran Suresi 61. Ayetin açıklaması, Tabarsi, Mecmeu’l Beyan, Al-i İmran Suresi, 61. Ayetin açıklaması, Tabatabai, Al-i İmran Suresi, 61. Ayetin açıklaması.</ref>

[[Şia]] ulemalarına göre, bu [[ayet]] [[Peygamber Efendimiz]]'in (s.a.a) eşi Ümmü Seleme’nin evinde nazil olmuş ve nüzul anında orada Peygamberimizin (s.a.a) yanı sıra Hz. Ali (a.s), [[Hz. Fatıma (s.a)]], [[Hz. Hasan (s.a)]] ve [[Hz. Hüseyin (s.a)]] de bulunmaktaydı. [[Tathir ayeti]] nazil olduktan sonra [[Hz. Muhammed]] (s.a.a) oturduğu bir parçayı (kisa) alarak “[[Kisa]] (Aba)  kendisinin, Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’in üzerine örttü. Sonra ellerini göğe doğru kaldırarak şöyle [[dua]] etti: “Allah’ım! Benim [[Ehlibeyt]]im bu dört kişidir, bunları her türlü kir ve kötülükten temizle.”<ref>İbn Babeveyh, c. 2, s. 403; Seyyid Kutub, c. 6, s. 586; Tabarsi, Mecmeu’l Beyan, c. 8, s. 559.</ref>

İbn Ebu’l Hadid sözünün devamında şunları yazmaktadır: Her faziletin başlangıç dizesi ve her insanlık imtiyazının kaynağı olan kişi hakkında ne diyebilirim ki? Her fırka ve grup kendisini Hz. Ali'ye (s.a) bağlamakta ve Onunla olan bağlantısıyla  övünmektedir. O, tüm imtiyaz ve seçkilerin başlangıç kaynağı idi. Bu meydanda  kimse O'nu geçememiş ve O bu mücadelenin öncüsü olmuştur.<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 17.</ref>

İbn Ebi’l Hadid şöyle demektedir: İlahiyat ilmi ve [[Allah]] Teâlâ’nın sıfatlarını tanımak ilimlerin eşrefi ve en üstünüdür. Bu ilmin detaylı açıklaması Hz. Ali (a.s) ile başlamıştır. Bu ilimde görüş sahipleri olanlar, O'nun öğrencileridir. [[Tevhit]] ve [[Adl]] ehli olan Mutezile, onun öğrencileri ve ashabıdırlar. Zira onların öncüleri olan Vasıl b. Ata, Ebu Haşim Abdullah b. Muhammed b. Hanefiyye’nin öğrencisidir. Ebu Haşim ise babasının öğrencisidir, babası da İmam Ali’nin (a.s) öğrencidir.<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 17.</ref>

Eş’ariler de Hz. Ali’de (a.s) sonlanmaktadırlar. Şöyle ki bu fırkanın kurucusu Ebu’l Hasan Ali b. (İsmail b.) Ebu Beşer Eş’ari’dir. O, Ebu Ali Cubbai’nin öğrencisidir ve o da Mutezilenin üstatlarından birisidir. Dolayısıyla Eş’arilik de nihayetinde Mutezilenin üstadına dayanmaktadır ve O, İmam Ali’dir (a.s).<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 17.</ref>

[[İmamiye]] ve Zeydiye’nin de Hz. Ali’ye (a.s) mensup oldukları açıktır ve açıklanmaya ihtiyaç duymamaktadır.<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 17.</ref>

İbn Ebi’l Hadid, şöyle diyor: Hz. Ali (a.s) tefsir ilminin kurucusudur ve her kim tefsirlere müracaat edecek olursa bunu açıkça görür. İster o kısımdaki [[ayet]] doğrudan O'nun tarafından tefsir edilmiş olsun ve isterse o ayetin tefsiri İbn Abbas tarafından yapılmış olsun. Çünkü nihayetinde O da Hz. Ali’den almıştır. İbn Abbas’a senin ilmin ile amcaoğlunun (İmam Ali’nin) ilminin nispeti nedir? Diye sorulduğunda İbn Abbas şöyle cevap vermiştir: "Sonsuz bir okyanusta bir yağmur tanesi gibidir."<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 19.</ref>

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: Fesahat açısından Hz. Ali (a.s), fasihlerin öncüsü ve belagatçıların başıdır. O'nun kelamı hakkında şöyle denmiştir: “O'nun kelamı [[Allah]]’ın kelamından aşağı, mahlûkun kelamından üstündür.” Ve buna en açık tanık [[Nehcü’l Belağa]]’dır. Kendi zamanının en fasihlerinden olan Abdulhamid b. Yahya, Hz. Ali’nin (s.a) yetmiş hutbesini ezberlediğini ve fesahetinin O'nun edebi kaynağından başladığını söylemiştir. İbn Nubate ise şöyle demiştir: hutbelerden hazine ezberledim, ondan her ne kadar alırsam azalmaz, aksine artar. Ali b. Ebi Talib’in (a.s) vaaz ve nasihatlerinden yüz fasıl ezberledim.<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 24.</ref>

==Hz. Ali'in Sire ve yaşamı==

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: Hz. Ali’nin (a.s) cömertlik durumu aşikardır. [[Oruç]] tutar, [[iftar]]ını ise ihtiyaç sahiplerine verirdi. "Ve onlar ihtiyaçları olduğu halde yemeklerini yoksula ve yetime ve esire verirler, onları doyururlar." ([[İnsan suresi]], 8) ayeti onun hakkında nazil olmuştur. Müfessirlerin dediğine göre Hz. Ali’nin (a.s) bir gün dört dirhemi vardı. Bir dirhemini gece, bir dirhemini gündüz, üçüncü dirhemini gizli ve dördüncü dirhemini ise açıkça [[sadaka]] verdi. Bunun üzerine "Onlar mallarını gece gündüz; gizli ve açık [[Allah]] yolunda harcarlar." ([[Bakara]], 274) ayeti nazil oldu. Kendi eliyle [[Medine]]’deki hurmalıklarını suladığı söylenmiştir. Nitekim elleri nasır bağlamış ve ondan gelen ücreti ise sadaka olarak vermiş, buna rağmen kendisi yemek yerine karnına taş bağlamıştır. Diyorlar ki: hiçbir zaman hiçbir dilenciye “yok” demedi.

Hz. Ali’nin (a.s) Cemel Savaşı'ndan sonra Ayşe’ye davranışı meşhurdur. Ayşe’ye galip gelince, ona kıymet vermiş ve onu [[Medine]]’ye göndermek istediğinde Abd Kays kabilesinden yirmi kadına erkek elbisesi giydirmiş ve ellerine hamail kılıcı vererek onunla göndermiştir. Oysa Ayşe yol boyunca durmadan Hz. Ali’ye (a.s) beddua ederek hakaret etmiş ve benim saygınlığımı çiğneyerek beni erkeklerle birlikte gönderdi demiştir. Ancak Medine’ye ulaştıklarında (yüzleri örtülü) erkek elbisesi giymiş kadınlar ona dönerek: "bak gör, seninle birlikte buraya gelen bizler kadınız" demişlerdir.[[Ayşe]] ile birlikte Hz. İmam Ali’ye (a.s) karşı savaşıp İmam'ın bazı yârenlerini öldüren Basra halkının hepsini azat etmiş ve ordusuna hiç kimseye dokunmamalarını emrederek "her kim silahını yere koyarsa azattır" diye buyurmuştur. Ne onlardan esir almış ve ne de ganimet olarak onlardan mal almıştır. [[Hz. Peygamber]]in (s.a.a) [[Mekke’nin Fethi]]nde Mekkelilere yaptığının aynısını yapmıştır.

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: Hz. Ali’nin (a.s) güler yüzlü ve tebessümlü oluşu insanlar arasında deyim olmuştu. Nitekim düşmanları Hz. Ali’nin (a.s) bu sıfatını O'nun için bir ayıp saymışlardır! Hz. İmam’ın (a.s) Sa’sa’a b. Suhan ve öteki yarenleri şöyle diyorlar: "Ali (a.s) bizim aramızda bizlerden biri gibiydi, kendisi için hiçbir ayrıcalığa sahip değildi, ancak tevazu ve alçakgönüllülüğünün yanı sıra o kadar heybetli idi ki O'nun karşısında, kendimizi elinde kılıç tutmuş bir adamın eli altında, elleri kolları bağlı bir esir gibi hissederdik."<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 25.</ref>

İbn Ebi’l Hadid, şöyle diyor: Hz. Ali’nin (a.s) dost ve düşmanları O'nun mücahitlerin başı olduğunu itiraf etmektedirler. Onun karşısında kimse bu sıfata layık değildir. Herkes, [[İslam]]’ın [[müşrik]]lerle yaptığı en zor ve en ağır savaşın [[Bedir Savaşı]] olduğunu biliyor. Bu savaşta müşriklerden yetmiş kişi öldürülmüştür. Bunlardan yarısı Hz. Ali (a.s) tarafından öldürülmüş ve diğer yarısı ise Meleklerin yardımı ile öteki [[Müslüman]]larca öldürülmüştür. Hz. Ali’nin (a.s) [[Uhud]], [[Ahzab]], [[Hayber Savaşı|Hayber]], [[Huneyn]] ve diğer [[gazve]]lerdeki durumu da tarihte meşhurdur.<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 24.</ref>

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: O, cesurluk meydanının bir numarası idi. Geçmişteki (kahramanları) insanların aklından çıkarttı ve gelecektekileri de kendisiyle yok etti. Hz. Ali’nin (a.s) savaşlardaki konum ve pozisyonu tarihte öyle meşhur olmuştur ki [[Kıyamet]]'e kadar onu misal olarak söyleyeceklerdir. Asla kaçmayan, kahraman bir yiğitti. Orduların çokluğundan korkmamış, yokluk diyarına göndermediği kimse ile tutuşmamış ve hiçbir zaman ikincisine ihtiyaç duyulan bir darbe vurmamıştır. İkisinden birisinin ölmesiyle insanların zarar görmemesi için Muaviye’yi mübarezeye (teke tek savaşmaya) çağırdığında Amr b. As, Muaviye’ye şöyle dedi: "Ali sana karşı insaflı davrandı." Muaviye ona dönerek şöyle dedi: "Benimle olduğun süre zarfında bana asla hiç bu şekilde bir kazık atmamıştın! Sen beni hiçbir zaman kimsenin pençesinden kaçamadığı kişiye karşı mı mübarezeye çağırıyorsun? Öyle sanıyorum ki benden sonra Şam’a hükmetmeyi gönlünden geçiriyorsun!"<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 20.</ref>

Arap milleti her zaman savaşta Hz. Ali (a.s) ile karşı karşıya kaldığı veya her hangi bir akrabasının Hz. Ali’nin (a.s) eliyle öldürüldüğü için gurur duymaktaydı. Bir gün Muaviye, tahtında uyuya kalmıştı. Gözünü açınca birden Abdullah ibn Zübeyr’i karşısında gördü. Abdullah İbn Zübeyr, ona şaka yolu ile şöyle dedi: “Ey Müminlerin emiri! Eğer istersen seninle bir güreş tutalım.” Muaviye ona şöyle cevap verdi: “Kendine gel ey Abdullah! Görüyorum ki yiğitlik ve cesurluğundan dem vuruyorsun!” Abdullah dedi ki: “Yoksa sen benim cesurluğumu inkâr mı ediyorsun? Ben Ali’nin karşısına çıkmış O'na karşı savaşmış biriyim.” Muaviye dedi ki: “Asla böyle olmadı. Eğer sen bir an bile Ali’nin karşısında durmuş olsaydın sen ve babanı sol eliyle öldürür, sağ elini kullanmazdı bile."<ref>İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 20–21.</ref>

'''İbn Abbas:'''  Abdullah b. Abbas Hz. Peygamber (s.a.a) ve İmam Ali’nin (a.s) amcaoğludur. Peygamber'den (s.a.a) çok sayıda [[hadis]] nakletmiştir.<ref>Mufid, Emali, s. 140.</ref>  İbn Abbas halifelerin döneminde her zaman Hz. Ali’yi (a.s) hilafet makamına layık görmüş ve İmam Ali’nin (a.s) hükumeti döneminde [[Cemel]], [[Sıffin]] ve [[Nehrevan]] savaşlarında İmam'ın (a.s) yardımına koşmuş ve İmam tarafından Basra valisi olmuştur.<ref>Mufid, Cemel, s. 265; İbn Mezahim, s. 410; İbn Ebi’l Hadid, c. 2, s. 273 ve c. 6, s. 293.</ref>

'''Muhammed İbn Ebu Bekir:''' [[Hicri onuncu yıl]]ında dünyaya geldi. Kendisi İmam Ali’nin (a.s) has ashabından idi ve önceki halifelerin Hz. Ali’nin (a.s) hakkını yediklerine inanmaktaydı. Şöyle diyordu: "Hilafet için Hz. Ali’den daha layık kimse yoktur."<ref>Şuşteri, Kamusu’r Rical, c. 7, s. 495.</ref> Muhammed, İmam Ali’nin (a.s) hilafeti döneminde [[Cemel]], [[Sıffin]] savaşlarında İmam'ın (a.s) yanında yer almıştır. [[Hicri 36 yıl]]ında [[Ramazan ayı]]nda Mısır valisi oldu ve [[Hicri 38. Yıl]]ında [[Safer ayı]]nda Muaviye ordusu tarafından öldürüldü.<ref>İbrahim b. Muhammed, c. 1, s. 224 ve 285; Zerkuli, c. 6, s. 220.</ref>