Hamrau'l-Esed Gazvesi: Revizyonlar arasındaki fark

[[Hz. Resul-ü Ekrem]] (s.a.a) [[Eslem oğulları]] kabilesinden üç kişi ordunun gözcüsü olarak önden gönderdi. Bu üç kişi Hamrau’l Esed bölgesinde müşriklere yetiştiler. Ama müşrikler üç kişiden ikisini şehit ettiler. Müşrikler bu bölgede konakladıkları sırada, [[Medine]]’ye yeniden saldırmak için istişareler yapıyorlardı. Ancak [[Safvan b. Ümeyye]] onları Müslümanların kin ve gazabından sakındırarak, onları bu defa yenilebilecekleri hususunda uyardı. Bunun üzerine yoluna devam eden müşrikler, Medine’ye 20 mil uzaklıktaki (yaklaşık 40 km) Revha bölgesinde konakladılar.<ref> Vakıdi, Kitabu’l Meğazi, c. 1, s. 337 – 339; İbn-i Sa’d, Tabakat, c. 2, s. 49.</ref><br />

Allah Resulü (s.a.a) ve ashabı da "Hamrau’l Esed" bölgesine varınca orada konakladılar. [[İslam]] ordusu Hz. Resulullah’ın (s.a.a) emriyle (Müslümanların sayısını kalabalık göstermek ve düşmanın kalbine korku salmak için) geceleri çok fazla sayıda ateş yaktılar. Yakılan 500 ateşin alevleri çok uzak mesafelerden görülebiliyordu. Böylece bu ordunun ünü her tarafa yayıldı.<ref> Vakıdi, Kitabu’l Meğazi, c. 1, s. 337 – 339; İbn-i Sa’d, Tabakat, c. 2, s. 49.</ref>

Müşriklerin [[Revha]]’da konakladıkları sırada, Ebu Süfyan yeniden saldırma düşüncesindeydi ve henüz [[Kureyş]]’i yeniden [[Medine]]’ye saldırmak için ikna etme çabasındaydı. [[Ebu Süfyan]] yiyecek almak için Medine'ye gitmekte olan iki kişi vasıtasıyla Hz. Resul-ü Ekrem'e (s.a.a), Medine'ye geri döneceklerini ve sağ kalan Müslümanları da öldüreceklerini bildirdi. Bu haberi alan Hz. Peygamber (s.a.a) ve Müslümanlar şöyle dediler: “'''Allah bize yeter; O ne güzel vekildir!'''”<ref> Al-i İmran Suresi, 172. ayet.</ref> (حَسبُنا الله و نِعمَ الوکیل)  

Bu sırada kabilesinin diğer fertleri gibi, Allah Resulü'nün (s.a.a) müttefiki olan [[Ma’bed b. Ebi Ma’bed Huzai]], "Revha" bölgesinde [[Ebu Süfyan]] ile görüştü. Bu görüşmede Ma’bed sözleri ve şiirleri ile Ebu Süfyan ve [[Kureyş]]’i yeniden Medine’ye saldırma fikrinden vazgeçirdi. Ma’bed, Ebu Süfyan’a şöyle dedi: “Muhammed, Hamrau’l Esed’e yüzlerini öfke bürümüş bir orduyla gelmiş ve ben ömrüm boyunca böyle çehreler görmedim”.<ref> Vakıdi, Kitabu’l Meğazi, c. 1, s. 338; İbn-i Hişam, es-Siretu’n-Nebeviyye, c. 3, s. 108 - 109.</ref> Böylece savaş yorgunu ve kendi zaferlerinden dolayı sevinen müşrikler, Müslümanların korkusundan hızla [[Mekke]]’ye geri döndüler.<ref> Vakıdi, Kitabu’l Meğazi, c. 1, s. 339; Belazuri, Ensabu’l Eşraf, c. 1, s. 403.</ref> Ma’bed Huzai de bir haberciyle kafirlerin [[Mekke]]’ye döndüğü haberini [[Hz. Resul-ü Ekrem]]’e (s.a.a) iletti.<ref> Vakıdi, Kitabu’l Meğazi, c. 1, s. 339 - 340; İbn-i Hişam, es-Siretu’n-Nebeviyye, c. 3, s. 109 – 110.</ref>

[[Hz. Resulullah Efendimiz|Hz. Resul-ü Ekrem Efendimiz]] (s.a.a), beş günden sonra Hamrau'l Esed'den [[Medine]]’ye geri döndü.<ref> Vakıdi, Kitabu’l Meğazi, c. 1, s. 334; İbn-i Hişam, es-Siretu’n-Nebeviyye, c. 3, s. 108; Taberi, Tarih, c. 2, s. 535; Üç günden sonra; Bekri, Mucemu Müsta’cem min Esmai’l Biladi ve’l Mevazi’; c. 1, s. 468; İki günden sonra.</ref> Bu müddet içerisinde Allah Resulü'nün (s.a.a) Medine’deki vekili [[Abdullah b. Ümmü Mektum]]’du.<ref> İbn-i Sa’d, Tabakat, c. 2, s. 49.</ref> [[Kureyş]], münafıklar ve Medine Yahudileri için tebliği ve psikolojik bir yenilgi olan bu gazve, Müslümanların ruhiyyesini de güçlendirmiştir.<ref> Amuli, es-Sahih min Siyreti’n-Nebi, c. 4, s. 339 - 341.</ref> [[Al-i İmran Suresi|Al-i İmran suresi]]nin 172 ila 175. ayetleri Hamrau’l Esed gazvesi hakkında nazil olmuştur.<ref> Vakıdi, Kitabu’l Meğazi, c. 1, s. 340; İbn-i Hişam, es-Siretu’n-Nebeviyye, c. 3, s. 128; Taberi, Cami’, bu ayetlerin açıklamasında; Şemsi Şami, Subulu’l Huda ve’r-Reşad, c. 4, s. 444 - 445.</ref><br />

Hamrau’l Esed’de bir muharebe gerçekleşmemiş ve bundan dolayı da bazıları bu seferi [[gazve]]lerden saymamışlardır.<ref> Mes’udi, Tenbihu’l Eşraf, s. 245.</ref>

* İbn-i Hazm, Cevamiu’s-Sire, baskı: İhsan Abbas ve Nasıruddin Esed, Kahire, 1950.  

* İbn-i Sa’d, Tabakat, Beyrut.  

* İbn-i Şehraşub, Menakıb-ı A’li Ebi Talib, Necef, 1956.  

* İbn-i Kesir, el-Bidaye ve’n-Nihaye, c. 2, tahkik: Ahmed Ebu Mulhim ve diğerleri, Beyrut, 1405 / 1985.  

* İbn-i Hişam, es-Siretu’n-Nebeviyye, tahkik: Mustafa Sakka, İbrahim Ebyari ve Abdulhafiz Şelebi, Kahire, 1355 / 1936, baskı ofset Beyrut.   

* Bekri, Abdullah b. Abdulaziz, Mucemu Me’sta’cem min Esmai’l Biladi ve’l Mevazi’, tahkik: Mustafa Sakka, Beyrut, 1403 / 1983.

* Belazuri, Ahmed b. Yahya, Ensabu’l Eşraf, tahkik: Mahmud Firdevs Azm, Demeşk, 1996 / 2000.

* Şemsi Şami, Muhammed b. Yusuf, Subulu’l Huda ve’r-Reşad fi Sireti Hayri’l İbad, c. 4, baskı: İbrahim Terzi ve Abdulkerim Garbavi, Kahire, 1411 / 1990.   

* Tabersi, Fazl b. Hasan, İ’lamu’l Vera bi A’lami’l Huda, Kum, 1417.

* Tabersi, Fazl b. Hasan, Mecmeu’l Beyan fi Tefsiri’l Kur’an, tahkik: Haşim Resuli Mahallati ve Fazlullah Yezdi Tabatabai, Beyrut, 1408 / 1988.

* Amuli, Cafer Murtaza, es-Sahih min Sireti’n-Nebiyyi’l A’zam (s.a.a), Kum, 1403.

* Kummi, Ali b. İbrahim, Tefsiru’l Kummi, Beyrut, 1412 / 1991.

* Mes’udi, Tenbihu’l Eşraf.

* Makdisi, Mutahhar b. Tahir, Kitabu’l Bed’u ve’t-Tarih, tahkik: Clement Huart, Paris, 1899 / 1919, baskı ofset Tahran, 1962.  

* Makalenin kaynağı: [http://rch.ac.ir/article/Details/8021 Danişname-i Cihan-ı İslam]

{{Hz. Peygamberimizin (s.a.a) Gazveleri}}