Hamrau'l-Esed Gazvesi: Revizyonlar arasındaki fark

[[Uhud Savaşı|Uhud savaşı]]nın ertesi günü, (yaralılar kendi yaralarını tedavi etmek meşgul iken) sabah namazından sonra, [[Allah Resulü]] (s.a.a) [[Bilal Habeşi|Bilal]]’e şöyle nida etmesini emretti:  

: “Resûlullah, düşmanınızı takip etmenizi size emrediyor! Dün, Uhud savaşında bizimle birlikte çarpışmada bulunmayanlar gelmeyeceklerdir. Sadece, Uhud savaşına katılanlar geleceklerdir!”<ref> Vakıdi, Kitabu’l-Magazi, c. 1, s. 300; İbn Sa’d, Tabakat, c. 2, s. 39, 42 – 43.</ref><br />

Başka bir rivayette [[Allah Resulü]]nün (s.a.a) sadece Uhud savaşında yaralananların kendisiyle gelmesine izin verdiği nakledilmiştir.<ref> Kummi, Tefsiru’l-Kummi, [[Al-i İmaran suresi|Al-i İmran Suresi]]: 172 – 174. Ayetlerinin tefsiri.</ref>

 

Ancak ikinci rivayet esasınca, bu savaşta [[Hz. Fahri Kainat Efendimiz|Hz. Fahri Kainat Efendimize]] (s.a.a) 60<ref> Makdisi, Kitabu’l-Bed’u ve’t-Tarih, c. 4, s. 205.</ref> veya 70 kişi<ref> Tabersi, Mecmeu’l-Beyan, Al-i İmran Suresi: 172 – 174. Ayetlerinin tefsiri.</ref> eşlik etmiştir. Yani Uhud savaşında yaralananlar bu savaşa katılmıştır.<ref> Amuli, es-Sahih min Sireti’n-Nebi, c. 4, s. 335.</ref> Nitekim [[Allah]] Teala’nın Al-i İmran suresinin 172. ayetindeki buyruğu “Savaşta yara aldıktan sonra, yine Allah'ın ve Peygamber'in çağrısına icabet edenlerden iyi ve takvalı olanlar için büyük bir mükâfat vardır.”<ref> الَّذِینَ اسْتَجَابُواْ لِلّهِ وَالرَّسُولِ مِن بَعْدِ مَآ أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ لِلَّذِینَ أَحْسَنُواْ مِنْهُمْ وَاتَّقَواْ أَجْرٌ عَظِیمٌ.</ref> ve Allah Resulünün (s.a.a) “Şüphesiz Allah’ın emirlerinde sabitkadem olan ve düşmanını takip eden gruptur, bu (iş) düşman için daha fazla ziyan vericidir ve çok fazla ve geniş yankı uyandırır.”<ref> اَلا عِصابةٌ تشدّ لامراللّه تطلب عدوّها فانها انکی للعدو و ابعد للسمع.</ref> sözü, ikinci görüşü desteklemektedir.<ref> Tabersi, Mecmeu’l-Beyan, A-li İmran Suresi: 172 – 174. Ayetlerin tefsiri; Amuli, es-Sahih min Sireti’n-Nebi, c. 4, s. 335.</ref><br />

 

Şemsi Şami bu iki görüşü cem etmeye çalışmıştır.<ref> Şemsi Şami, Subulu’l-Huda ve’r-Reşad, c. 4, s. 447.</ref> Zayıf bir rivayette de, Allah Resulünün (s.a.a) Uhud savaşına katılan veya katılmayanlardan oluşturduğu bir orduyu bu [[gazve]]ye götürdüğü nakledilmiştir.<ref> Belazuri, Ensabu’l-Eşraf, c. 1, s. 403.</ref>

Her hâlükârda Uhud savaşında yaralananlar Allah Resulünün (s.a.a) emrine icabet ederek silahlarını kuşanmışlardır. Bu arada diğerlerinden daha çok yara alan [[Beni Seleme]] kabilesinden 40 kişi de peygambere katılmışlardır. [[Abdullah b. Sehl]] ve kardeşi Rafi’ gibi merkebi olmayan bazıları da düşe kalka kendilerini Peygamber’e yetiştirmişlerdir. Sadece Uhud savaşında bulunmayan [[Cabir b. Abdullah]], Hz. Resulün (s.a.a) izniyle Müslümanların ordusuna katılmıştır.<ref> Vakıdi, Kitabu’l-Magazi, c. 1, s. 334 - 336.</ref><br />

 

Allah Resulü (s.a.a) Uhud savaşından sonra toplanan sancağı [[İmam Ali]]’ye (a.s) verdi (başka bir görüşe göre [[Ebubekir]]’e) ve kendisi de aldığı yaralara rağmen mescide giderek [[namaz]] kıldı ve ardından savaş kıyafetlerini kuşanarak savaşa çıktı.<ref> Vakıdi, Kitabu’l-Magazi, c. 1, s. 336 – 337; Tabersi, İ’lamu’l-Vera, c. 1, s. 183 – 184; İbn Şehri Aşub, Menakıb, c. 1, s. 167.</ref>